silniki samochodowe wikipedia

Widzisz posty znalezione dla hasła: silniki samochodowe wikipedia




Temat: Porsche Cayenne
 Porsche Cayenne - średniej wielkości SUV produkowany przez niemiecką firmę Porsche od 2002 roku. Jest to pierwszy samochód Porsche z silnikiem V8 od 1995 roku, kiedy to zaprzestano produkcji Porsche 928. Cayenne jest najlepiej sprzedającym się samochodem tej marki w Ameryce Północnej. Cayenne zostało poddane liftingowi w 2007 roku.

Cayenne z turbodoładowanymi silnikami osiąga piorunujące wyniki w tej klasie samochodów. Rozpędza się od 0-100 km/h w czasie podobnym, co Porsche Boxster(ok. 5,1s). Ponadto prowadzi się bardzo dobrze, jak na ciężkiego SUV-a, lepiej niż np. BMW X5. Cayenne jest tak chętnie kupowany, gdyż jest bezpieczny, zapewnia dobrą widoczność i dobrze radzi sobie w lekkim terenie.

Cayenne standardowo oferowany jest z aluminiowymi felgami w rozmiarach od 17 do 21 cali. Standardowe, całoroczne opony montowane są z kołami 17 i 18-calowymi, zaś do większych kół montowane są tylko sportowe opony niskoprofilowe. Po przeprowadzeniu testu w terenie przez Porsche, okazało się, iż Cayenne nie radzi sobie w umiarkowanym terenie tak jak i Volkswagen Touareg. A oba te samochody wyposażone są standardowo w napęd na cztery koła i ręcznie blokowany centralny dyferencjał. Opcjonalnie można samochód podwyższyć i zamontować mechaniczną blokadę tylnego dyferencjału. Maksymalny prześwit Cayenne to 272 mm.

Porsche Cayenne stuningowany przez firmę Sportec jest obecnie najszybszym SUV-em na świecie, osiągając około 295 km/h.
źródło: wikipedia.pl


Całkiem fajniutkie auto, powiadają, że jest znienawidzone przez ekologów
Całkiem przyjemny dla oka wygląd, wysokie osiągi, lecz za ogromną cenę. Co o nim sądzicie??




Temat: BMW seria 7
 BMW seria 7



Luksusowe limuzyny klasy wyższej. W roku 2006 do klientów trafiło 50.227 egzemplarzy z tej serii, co stanowiło 4,2% rocznego zbytu. Modele z serii 7 to największe i najbardziej prestiżowe samochody marki BMW, które w tej klasie konkurują z takimi samochodami jak: Audi A8, Mercedes klasy S, Jaguar XJ, czy też Lexus LS.

Pierwszy samochód o oznaczeniu 7 trafił do sprzedaży w październiku 1977 roku (kod produkcyjny E23) i był produkowany do roku 1988. Obecnie w produkcji znajdują się modele czwarte generacji „siódemki”, które na rynku są już od 2002 roku. Obok podstawowej wersji nadwozia (4-drzwiowy sedan) w sprzedaży jest również drugi model, w którym rozstaw osi został powiększony o 140 mm. Modele serii 7 są jedynymi samochodami marki BMW, w których stosuje się dwunastocylindrową jednostką napędową V12. W marcu 2005 roku przeprowadzono obszerny lifting tego modelu, reagując w ten sposób na negatywną krytykę stylistyki tego auta.

Na podstawie przedłożonej wersji nadwozia „siódemki” opracowano opancerzoną limuzynę BMW High Security, której struktura karoserii została wzmocniona płytami pancernymi. Modyfikacje te pozwoliły na przyznanie temu samochodowi największej ważnej w Niemczech klasy bezpieczeństwa B7. Aby mogła być przyznana ta klasa bezpieczeństwa samochód musi między innymi przetrwać ostrzał z odległości 10 metrów ze snajperskiego wyborowego karabinu Dragunowa.

W styczniu 2007 roku BMW przedstawiło małą limitowaną do 100 samochodów serię o napędzie wodorowym, BMW Hydrogen 7, której podstawę stanowi nadwozie wydłużonego modelu aktualnej serii 7. Jednostką napędową jest zmodyfikowany dwunastocylindrowy silnik V12, który umożliwia jazdę zarówno na wodór jak i na benzynę. Jest to pierwszy na świecie seryjny samochód z napędem wodorowym. Samochodu tego nie można kupić, jest on oddawany w leasing wybranym osobom ze świata polityki i showbiznesu, którzy są ambasadorami tej nowej technologii.

Źródło: Wikipedia



Temat: VW Garbus
 "Garbus" należy do najbardziej znanych samochodów świata. Historię tego modelu zapoczątkowało memorandum jakie jego konstruktor Ferdynand Porsche złożył 17 stycznia 1934 roku, rządowi A.Hitlera, z którym wcześniej uzgodnił ogólne techniczne założenia projektu "niemieckiego samochodu ludowego". Miał to więc być: samochód mieszczący 4 dorosłe osoby i bagaż, cena poniżej 1000 ówczesnych marek niemieckich oraz spalanie do 8l/100km i silnik chłodzony powietrzem. Pierwszy jeżdżący prototyp "V1" powstał w 1935 roku i od tego właśnie czasu firma VW liczy istnienie "garbusa". Powstało 9 wersji nadwoziowych garbusa (w ramach projektów: "seria V3", "VW 30", "V 303"), oraz egzemplarze przedprodukcyjne do celów reklamy ("seria 38", "seria 39"), jaka miała miejsce przed II wojną światową na terenie Niemiec i np. Austrii. Nie licząc modeli wojskowych (Schwimmwagen typ 166, Kubelwagen typ 82, oraz wojskowych odmian VW '"garbusa" - typ 92, - typ 92 SS, typ 82E, typ 87) oficjalna produkcja "cywilnego" VW rozpoczęła się 11 lipca 1941 r i zakończyła 17 sierpnia 1944 r w liczbie 630 sztuk. Ostatecznie z taśm produkcyjnych w Niemczech, Brazylii i Meksyku zjechało 22 miliony sztuk tego samochodu (ostatni egzemplarz,który zjechał z taśmy montażowej był w kolorze niebieskim w wersji "baby", o numerze fabrycznym 21 529 464, który znajdzie się obecnie w zakładowym muzeum w Wolfsburgu w Niemczech). Na bazie VW Garbusa powstały również legendarne samochody takie jak Karmann Ghia czy VW Bus.

W konstrukcji "Garbusa" występuje wiele rozwiązań podobnych do konstrukcji Tatry T97, której autor - inżynier Hans Ledwinka wielokrotnie współpracował z Ferdinandem Porsche. Można spotkać się z informacjami, że po wojnie odbył się proces, który zakończył się wypłatą wielomilionowych odszkodowań na rzecz czechosłowackiego koncernu Tatra oraz że fakt ten jest powodem tak długiej produkcji jednego, prawie nie zmienianego modelu - firma zapłaciła pieniędzmi przeznaczonymi na wdrożenie prac rozwojowych Garbusa. Nie ma jednak żadnego potwierdzenia, że taki proces się kiedykolwiek odbył.
źródło: wikipedia.pl


Rzeczywiście jeden z najlepiej rozpoznawalnych samochodów na świecie. Co o nim sądzicie? dnia Pią 18:25, 18 Kwi 2008, w całości zmieniany 1 raz


Temat: Przekształtnik tyrystorowy 6-pulsowy ogólna zasada działania
Falownik

Przykładowy falownik wytwarzający napięcie przemienne 115 V z samochodowego napięcia stałego 12 VFalownik – urządzenie elektryczne zamieniające prąd stały, którym jest zasilane, na prąd przemienny o regulowanej częstotliwości wyjściowej. Jeśli w falowniku zastosuje się modulację szerokości impulsów oznaczaną w języku polskim skrótem MSI a w języku angielskim PWM (Pulse Width Modulation) to równocześnie ze zmianą częstotliwości można regulować wartość napięcia wyjściowego.

Falowniki służą głównie do regulacji prędkości obrotowej silników elektrycznych prądu przemiennego. Mają obecnie bardzo szerokie zastosowanie w budowie maszyn, pozwalając m.in. na łagodny rozruch ciężkich maszyn lub na dostosowywanie wydajności maszyn do pozostałych urządzeń w linii produkcyjnej. Także chętnie stosowane w urządzeniach AGD np. do zmiany prędkości obrotowej bębna pralki podczas prania i wirowania. Oprócz tego falowniki stanowią element składowy niektórych zasilaczy impulsowych.

Dawniej stosowane były falowniki tyrystorowe. W chwili obecnej falowniki budowane są przy wykorzystaniu tranzystorów IGBT lub tranzystorów polowych.

W zależności od rodzaju źródła zasilania falownika wyróżnia się:

falowniki napięcia - zasilane ze źródła napięciowego - na wejściu falownika jest kondensator ew. bateria kondensatorów o dużej pojemności,
falowniki prądu - zasilane ze źródła prądowego - na wejściu falownika prądu jest dławik.
Falowniki zasilane są często z sieci prądu przemiennego przez niesterowany prostownik diodowy lub sterowany prostownik tyrystorowy ew. prostownik tranzystorowy. Taki układ, czyli prostownik + falownik + obwód pośredniczący z kondensatorem (dla falownika napięcia) lub dławikiem (dla falownika prądu), nazywany jest przetwornicą częstotliwości, inwerterem (inwertorem).
Źródło: "http://pl.wikipedia.org/wiki/Falownik"


Temat: Jak działa aparatura ?
 Ale o co Tobie biega? Przeciez Janosik nie krytykuje wszystkich
tak, miedzy bogiem a prawda, to, nasz kolega, Janosik żadko kogo krytykuje..

Proponuje abyś od dzis przyjac taki plan budowy modelu:
1. Zaznajomnienie sie z tajnikami obslugi komputera (rozklad klawiatury, wlasaciwe uzycie liter)
2. Zaznajomienie sie z internetem jako skarbnica wiedzy i interaktywnymi (znaczy sie wymagajacymi od ciebie inwencji) sposobami pozyskiwania wiedzy z tego źródła. (google, yahoo, CZYTANIE forow internetowych)
3. Podstawy pisowni polskiej, uzycie zglosek pisanych, czyli liter, budowa slow.
4. Netykieta -> wikipedia
5. Poznanie zasad konstrukcji projektowania pojazdow samochodowych. Polecam cos starszych autorow. Zalecane tematy
Podwozia, przeniesienia napedu, silniki, uklady jezdne, uklady kierownicze i hamulcowe, uklady zasilania i wydechu.
6. Zapoznanie sie z elelmentami elektroniki i elektryki samochodowej.
Tematy: uklady zaplonowe, oswietlenie, osprzet dodatkowy

7. Zapoznanie sie podstawami modelarstwa i rozwiazaniach osprzetu elektronicznego stosowanego.
No i potem juz zapraszamy do zadawania pytan na forum , gdyby cos jeszcze cie nurtowalo.

baxter
P.S.
Wierz mi ze to jest bardzo przyjazne forum, zostalo zalozone przez ludzi chcacych sie dzielic z innymi swoja wiedza, wymieniac poglady i sie czasem spierac. Ale wiedze chcemy wymieniac, a ty zjawiles sie tutaj, przystawiles lejek i probujesz te wiedze z nas wyssac, nie kiwnawszy nawet palcem aby ja pozyskac z innego zrodla. Z tad takie traktowanie.
ale pociesz sie nie jestes pierwszy, takich jak ty bylo przed toba wielu, niektorzy po takier reprymendzie wzieli sie do pracy nad soba, ale wiekszosc odeszla... Ale nie zal mi tego, modelarstwo to zabawa dla cierpliwych i ciekawskich, ale tez aktywnych w poznawaniu swiata.. Zycze zebys osiagnal cel. naprawde z calego serca.
Nie poczytaj sobie za zaszczyt ze taki dlugi post napisalem specjalnie dla ciebie. Czekam az mi sie ziemniaku ugotuja.[/b]


Temat: sugestia maleńka - faq
Ok, pomysł fajny, jestem za, ale skoro przedstawiłeś tą idee którą oczywiście całkowicie popieram, przedstaw też środki i sposoby na realizacje. Za bardzo nie widze od czego tu sie zabrać i do kogo zgłosić i jak to zrobić.

Proponuję:
- poprosić administratora o doinstalowanie silnika Wiki, np. w poddomenie wiki.fbody.org.pl lub www.fbody.org.pl/wiki/
- poprosić admina strony o przeindeksowania i uruchomienie szukaja forum fbody,
- wybrać sobie temat, np. sonda lambda, kod 34, kod 45, interfejs do diagnostyki, typowe problemy z hamulcami, cokolwiek..
- zarzucić temat do wiki - na początku zrobić tylko 1-3 główne tematy:, np. typowe problemy, kody błędów i co dalej, tuning,
- i zacząć research po naszym forum, google i innych znanych stronach dotyczących tych samochodów,
- uzupełniać mechanizm wiki - dla przypomnienia kazdy może dodawać swoje informacje a edytorzy (np. członkowie klubu) mogą poprawiać ewentualne celowe niszczenie wiki (przywracać do poprzedniego stanu) - bo wiki trzyma całą historię dokumentu,

Sprawdza się w przypadku wikipedii, więc f-pedia może też zadziała?

Materiały można kopiować podając źródło informacji, dopisywać swoje problemy, wrzucać masę zdjęć i linków.. i tak dalej..

oczywiście na wiki też jest 'Szukaj' więc początkujący jak i zaawansowani mają łątwą drogę dotarcia do informacji.

Co jeszcze wymaga wyjaśnienia?

EDIT: Gdyby jeszcze olać kwestię adminów strony to mogę taki serwis umieścić w swojej własnej poddomenie bo mam kilka, np. fbody.jakaśmojadomena.pl i byłoby szybciej i można by uzupełniać danymi od razu a w przyszłości przenieść zawartość bazy na fbody.org.pl lub coś w tym stylu.


Temat: F1 - z powietrzem i tarciem
 Bardziej zlozone podejscie - z oporami powietrza i tarciem:

dla FT,

ma=T-R

T=fmg+fqv^2
R=rv^2

Wsp. oporow powietrza jest dany zaleznoscia:

r=rho*A*C=1.293kg/m3*1.2m2*1=0.77Ns^2/m^2

rho-gestosc powietrza, A: powierzchnia frontalna bolidu (ok. 1.2m^2),
C-wspolczynnik ksztaltu (dla f1 ok 1, dla samochodow normalnych,
0.25-0.5)

Wsp docisku. Mowi sie, ze docisk moze spokojnie podwoic nacisk samochodu
w zakretach. Z kolei wiemy, ze sila nosna Bernoulliego zalezy od
kwadratu
predkosci, w modelu Newtona gdzie kat ataku wymusza ruch po luku
powietrza,
sila odsrodkowa tez zalezy od kwadratu predkosci. Niech wiec dla
200km/h,
N=mg+qv^2
2mg=mg+qv^2 -qv^2=mg -
q=mg/v^2=6000/(200/3.6)^2=1.94Ns^2/m^2

Wsp. tarcia - dla gumy ok. 0.9.

ma=fmg+(fq-r)v^2
1/((fmg/(fq-r))+v^2) dv = (fq-r)/m dt

widac, ze fqr, wiec fq-r ma znak dodatni. Zatem, calka po lewej to
arctg,

sqrt((fq-r)/fmg) arctg(v sqrt((fq-r)/fmg))=(fq-r)/m t

czyli

t=m/(fq-r)*sqrt((fq-r)/fmg) arctg(v sqrt((fq-r)/fmg))
(*)

Widac, ze stala calkowania = 0, bo dla v=0, t=0.

Wzor stosowalny dopoki tarcie jest mniejsze niz sila generowana przez
silnik, tzn. fmg+fqv^2<P/v -szukamy m. zerowego
fmgv+fqv^3-P=0 -z wykresu v=53m/s=190km/h - po tej predkosci, ten wzor
nie obowiazuje, bo dynamika podlega rownaniu

ma=P/v-R
mdv/dt=(P-rv^3)/v
v/(P/r-v^3)dv=r/m dt

calka (85) z Bronsztajna dla lewej strony, oznaczam

w=(P/r)^(1/3)

1/(6w)*log((w^2+w*v+v^2)/(w-v)^2)-1/(w sqrt(3)) arctg((2v+w)/(w
sqrt(3))=r/m t

t=m/r[1/(6w)*log((w^2+w*v+v^2)/(w-v)^2)-1/(w sqrt(3)) arctg((2v+w)/(w
sqrt(3))]+t0
(**)

tu stala calkowania musi byc taka, by dla 190km/h, czas byl rowny
przewidzianemu ze wzoru poprzedniego, t=5.1s; -t0=6.0769s.
Teraz mozna policzyc czasy rozpedzania:
0-100km/h: t=2.9s
0-200km/h: t=5.3s
0-300km/h: t=10.0s

Prawie niezle. Teraz tylko pobawic sie wspolczynnikami docisku by
zwiekszyc tarcie i dostaniemy wyniki z wikipedii...:)
Wlasciwie tarcie jest glowna przeszkoda w osiaganiu dobrych
wynikow. Gdyby wziac wzor (**) jako obowiazujacy od v=0
(tarcie nieskonczone), dostalibysmy
0-100km/h: 0.41s
0-200km/h: 1.84s
0-300km/h: 6.59s

Oczywiscie przestaje to byc w takim ujeciu zadanie dla studentow:)




Temat: Grupa B.
 Celem wprowadzenia:

Grupa B (1982-1986) - grupa samochodów w WRC. Miała ona za zadanie wprowadzić do rajdów szybkie samochody podobne do Formuly 1, jednak została ona wycofana z powodu serii wypadków.
Przed wprowadzeniem grupy B najszybsze auta posiadały z reguły napęd na tylną oś i silniki osiągające moc ok. 250 KM. Były one wystawiane w grupie 4, której homologacja wymuszała na koncernach wyprodukowanie co najmniej czterystu identycznych, bazowych egzemplarzy. Pod koniec lat 70. na trasach brylowały Lancie Stratos, Fiaty 131 Abarth oraz Porsche 911. W 1979 roku Międzynarodowa Federacja Samochodowa FISA dopuściła stosowanie napędu na cztery koła. Z możliwości tej skorzystało Audi wystawiając swój flagowy model Quattro. Samochód wygrał już podczas swojego debiutu w austriackim rajdzie Jaenner w 1981 r. W kolejnym sezonie Audi sięgnęło po tytuł mistrza świata w kategorii producentów. W 1982 r. FISA poszła o krok dalej z myślą o najmocniejszych samochodach prototypowych wprowadzono grupę B. Rozpoczął się wyścig zbrojeń.

Źródło: Wikipedia.

Jak tego typu auta wyglądały, zapewne wiecie.

Co sądzicie o tej grupie? Czy biorąc pod uwagę obecną technologię zabezpieczającą kierowców byłby sens przywrócenia tej serii? Czy przebiłaby F1? Jak według Was wyglądałyby obecne maszyny?

Moim zdaniem widząc, jak zaawansowana jest technika w zakresie bezpieczeństwa, sądzę, że możnaby tą serię przywrócić. Sądzę także, że pojawiłyby tu się te marki, które nie mają funduszy na F1, jak np. Lamborghini, Porsche, czy nawet Audi, które swoją drogą - kontynuowałoby tradycję Ze względu na widowiskowość F1 nie miałoby z taką serią szans. No ale pieniądz gra swoją rolę.
A jak wyglądałyby auta grupy B obecnie? Na pewno ciekawie, Gallardo, R8. Powstałby może następca 959 i wszyscy byliby szczęśliwi


Temat: Mercedes W126

We wrześniu 1979 roku zaprezentowano nową rodzinę samochodów S-Klasse, oznaczono ją symbolem Mercedes W126. Model ten znacznie różnił się od swojego poprzednika W116. Miał linię boczną na wysokości górnej krawędzi błotnika, z boku nadwozia, przy progach, znajdowały się szerokie listwy z tworzywa sztucznego, górne krawędzie listew bocznych, wykonanych również z plastiku, były na tej samej wysokości co zderzak przedni i tylny, przednia ściana samochodu została nieznacznie pochylona do tyłu, nadając pojazdowi bardziej aerodynamiczna sylwetkę, wycieraczki przedniej szyby chowane były pod maską wozu, to m.in. przyczyniało się do korzystniejszego współczynnika oporu powietrza, wynoszącego w tym modelu Cx=0,37. Nadwozie to opracowywano, aż 8 lat.

Samochody klasy S miały bardzo skuteczne hamulce, przednie tarcze hamulcowe były wentylowane i we wszystkich modelach seryjnie stosowany był system antyblokujący ABS. Samochody o większych pojemnościach wyposażone były w zawieszenie hydropneumatyczne (Nivo). Budowane były także samochody o wydłużonym nadwoziu i wydłużonym o 14 cm rozstawie kół, pojazdy te oznaczano dodatkową literą - L. Na eksport do Kanady i USA produkowano także auta z silnikami wysokoprężnymi.

Produkowano także modele coupé (oznczenie modelu C126), wtedy na końcu dodawano literę - C. Były to samochody należące do najwyższej światowej klasy. Jego luksusowy charakter podkreślało wyposażenie nadwozia. Należały do nich m.in. deska rozdzielcza wyłożona wysokiej jakości materiałami, w tym również skórą, barwione szyby okien, zabezpieczające przed nadmiernym nagrzewaniem się wnętrza, elektrycznie opuszczane szyby, centralnie- z miejsca kierowcy blokowane drzwi, pokrywa bagażnika, klapka wlewu paliwa, elektrycznie ogrzewana szyba tylna i inne. Dodatkowym wyposażeniem mogły być reflektory zaopatrzone w wycieraczki ze spryskiwaczami i elektrycznie ogrzewane fotele. Za dopłatą można było otrzymać klimatyzację oraz poduszkę powietrzną montowaną w piaście kierownicy. Nadwozie pojazdów SEC stawiało jeszcze mniejszy opór powietrzu, mianowicie jego współczynnik Cx=0,34.

Źródło: Wikipedia


Temat: Motorola

Motorola jest międzynarodową firmą telekomunikacyjną założoną w 1928 roku, z siedzibą w Schaumburgu na przedmieściach Chicago (USA). Jest spółką publiczną notowaną na giełdzie nowojorskiej (NYSE) (od 26 maja 1946) (symbol giełdowy: MOT), a w przeszłości także tokijskiej (od października 1988 do czerwca 2005) i Chicago Stock Exchange.

Obecnie znana z produkcji szerokiego zakresu urządzeń, między innymi telefonów komórkowych, sprzętu nadawczo-odbiorczego, oraz infrastruktury sieciowej dla telefonii komórkowej GSM i CDMA. Wcześniej (oddział Semiconductor Product Sector) znana również jako producent elementów półprzewodnikowych, w tym procesorów do komputerów osobistych Atari, Commodore Amiga, Apple Macintosh. SPS już dzisiaj nie jest częścią Motoroli, oddział ten został przekształcony w oddzielną firmę, Freescale Semiconductor.

Firmę Motorola założono w 1928 roku pod nazwą Galvin Manufacturing Corporation. Obecną nazwę przyjęto w 1947 roku, jednak słowo Motorola było znakiem firmowym już od 1930 roku (pochodzi od słów "Motor", czyli silnik, oraz "Vitriola" – potoczna nazwa radia w tych latach; początkowo Motorola była bowiem jednym z pierwszych producentów samochodowych odbiorników radiowych).

Firma wzbogaciła się znacznie na dostawach sprzętu radiowego dla armii amerykańskiej. Obecnie główny ośrodek Motoroli zajmujący się wytwarzaniem technologii na potrzeby wojska znajduje się w Tel Awiwie.

Motorola jest wymieniana wśród firm przodujących w białym wywiadzie. W rankingu The Futures Group, Motorola zajmuje drugie miejsce.

W 2004 roku ze spółki wydzielono producenta mikroprocesorów Freescale Semiconductor.

Po latach kryzysu na rynku telefonów komórkowych, firma powróciła do gry oferując model RAZR V3. Połączenie cieszącego oko designu i najnowszych, mobilnych technologii zaowocowało przyznaniem nagrody za najlepszy model roku 2004. Super płaski RAZR V3 nie był ostatnim słowem amerykańskiego giganta. Spółka wypuściła na rynek kolejne telefony, które znalazły uznanie w oczach klientów (min. ROKR E1, L6, L7 SLVR, V3i, V3x).

Wbrew wcześniejszym obietnicom Motorola wstrzymała usunięcie ze swych produktów toksycznych chemikaliów co dało jej przedostatnie (trzynaste) miejsce w rankingu "Zielonej elektroniki" ("Greener electronics") prowadzonym przez Greenpeace International. Firma podjęła więc energiczne działania dzięki którym w kolejnej (drugiej) edycji rankingu, opublikowanym 6 grudnia 2006, awansowała na czwarte miejsce.



Temat: Ford Fusion (Europa i USA)
 Ford Fusion (Europa)



Wprowadzonego na rynek w 2002 roku Forda Fusion oparto o model Fiesta, jednak ma on lepsze parametry przestrzenne wnętrza i wśród małych samochodów wyróżnia się wyższą pozycją kierowcy, co polepsza widoczność i zwiększa wygodę prowadzenia. Producent zalicza go do kategorii UAV (urban activity vehicle), czyli miejskich samochodów da osób aktywnych, łączących najlepsze cechy subkompaktowych aut typu hatchback, minivanów i pojazdów terenowo-rekreacyjnych.

Fusion doskonale sprawdza się w ruchu miejskim, dzięki stosunkowo niewielkim gabarytom i dużej zwrotności. Solidne nadwozie odznacza się nowoczesnym i indywidualnym stylem i daje poczucie bezpieczeństwa, a jednocześnie samochód zaprojektowano tak, aby pozostawić jak najwięcej przestrzeni we wnętrzu.

W 2005 roku Fusion przeszedł pierwszą modernizację. W opublikowanym w 2007 roku przez niemieckie Stowarzyszenie Nadzoru Technicznego TÜV raporcie dotyczącym usterkowości samochodów w kategorii aut 2-3 letnich Fusion zajął drugie miejsce (średnia usterkowość: 2,6%)

Okres produkcji 2002-
Segment B
Silniki
* Benzynowe: 1.4 (80 KM) 1.6 (100 KM)
* Diesla: 1.4 TDCi ( 68 KM)
Długość 4013 mm
Szerokość 1650 mm
Wysokość 1512 mm

Ford Fusion (USA)



Produkowany przez Ford Motor Company samochód klasy średniej. Sprzedawany jest w Ameryce płn.

Premiera 2006
Okres produkcji 2006-
Poprzednik Ford Contour
Segment D
Silniki 2.3 L Duratec 23 I4, 3.0 L Duratec 30 V6
Długość 4831 mm
Szerokość 1834 mm
Wysokość 1453 mm

Źródła: Wikipedia, MotoNews.pl


Temat: AMG-Mercedes
 AMG, a precyzyjniej Mercedes-AMG GmbH - firma od 2005 roku należąca w całości do grupy DaimlerChrysler, zajmująca się tuningiem samochodów osobowych tej grupy. Ma swoją siedzibę w Affalterbach, niedaleko Stuttgartu w Niemczech.

Firma powstała w 1967 roku. AMG to skrót od "Aufrecht Melcher Großaspach" - dwa pierwsze człony to nazwiska założycieli, a ostatni to miejsce pierwszej siedziby firmy, inne miasto w okolicach Stuttgartu. Przez długi czas swej działalności firma AMG przerabiała niektóre modele Mercedes-Benz głównie na potrzeby sportu, a później sporadycznie na specjalne zamówienia szczególnie wymagających klientów. Stała współpraca z Mercedes-Benz rozpoczęła się pod koniec lat 80.,początkowo od dostarczania elementów stylizacyjnych. W połowie lat 90. zaczęły się pojawiać gruntownie zmodyfikowane modele samochodów Mercedes-Benz, które otrzymywały nowe oznaczenie. Po ujednoliceniu nazewnictwa modeli Mercedes-Benz, przyjęło się, że modele zmodyfikowane przez AMG otrzymują 2-cyfrowe, zamiast 3-cyfrowego, oznaczenie wersji silnikowej oraz dodatkowo skrót AMG - np.: SL 55 AMG albo C 30 CDI AMG. Aktualnie, prawie wszystkie modele samochodów osobowych Mercedes-Benz mają co najmniej jedną seryjną wersję AMG. Wyjątki to klasy: A (W169), B (W245), GL (X164), Vaneo. Silniki stosowane w 2007 / 2008 roku:

Oznaczenie 65 AMG (M275 AMG)- poj. 5980 ccm, V12 - 36V, moc. 612 KM przy 4800 obr/min. - max moment obrotowy 1000 Nm w przedziale 2000 - 4000 obr/min. (ograniczony elektronicznie). Wyposażony w dwie turbospreżarki. Dostępny w klasach - S, CL, SL

Oznaczenie 63 AMG* (M157)- poj. 6208 ccm, V8 - 32V, moc. 525 KM przy 6800 obr/min. - max moment obrotowy 600 Nm przy 6800 obr/min. Dostępny w klasach - C, E , S, SL, CL, CLK, CLS, ML

Oznaczenie 55 AMG (M113 E55 ML)- poj. 5439 ccm, V8 - 36V, moc. 500 KM przy 6100 obr/min. - max moment obrotowy 700 Nm w przedziale 2750 - 4000 obr/min. Wyposażony w kompresor / dostępny w klasie - G

Oznaczenie 55 AMG (M113 E55)- poj. 5439 ccm, V8 - 36V, moc 360 KM przy 6100 obr/min. - max moment obrotowy 510 Nm w przedziale 2750 - 4000 obr/min. Dostępny w klasie - SLK

* Maksymalna moc silnika (M157) oznaczonego 63 AMG różni się w zależności od klasy w której jest zamontowany, dla C osiąga moc - 457 KM, natomiast dla S, SL, CL - 525 KM.
źródło: wikipedia.pl


Według mnie jest to firma tworząca najlepszy design na rynku. Co o niej sądzicie?



Temat: Opel Astra
 Opel Astra



Opel Astra - model samochodu osobowego średniej, niższej klasy, produkowanego od 1991 r. przez fabrykę Adam Opel AG, należącą do największego na świecie, amerykańskiego koncernu samochodowego General Motors (GM). Model ten zastąpił wysłużonego Kadetta.

W 1991 r. po raz pierwszy Opla Astrę zaprezentowano na międzynarodowej wystawie samochodowej we Franfurkcie. Był to jeden z największych projektów w historii firmy Opel. W pracach nad tą konstrukcją w Technicznym Centrum Rozwoju (TEZ) w zakładach Opla w Rüsselsheim uczestniczyło ponad 8000 inżynierów, techników i projektantów.

Produkowany jest w wersjach kombi, sedan, hatchback, coupé i od 1993 r. jako kabriolet.

- czterodrzwiowy sedan w wersjach GL, GLS, CD
- dwudrzwiowe coupé Bertone
- trzy lub pięciodrzwiowy hatchback (ścięty tył) GL, GLS, CD, GT oraz GSi i GSi 16V
- pięciodrzwiowy Caravan (kombi) GL lub Club

Pierwszy "facelifting" został wprowadzony w roku 1993 wraz z wprowadzeniem do palety modelu w wersji cabrio. Zmieniono kolor klosza kierunkowskazów (przednich) z pomarańczowego na przezroczysty, został zmieniony również kształt kierownicy, zmienione zostały również kolor plastiku oraz wzór tapicerki.

W zależności od roczników produkcji występują 3 generacje Opla Astry:

- Astra I, zwana też "F" (1991-1998) lub Astra Classic (była produkowana do roku 2002 w fabryce Opla w Gliwicach)
- Astra II, zwana też "G" (1998-2004) lub Astra Classic II (2004-)(obecnie produkowana w Gliwicach)
- Astra III, zwana też "H" (2004-).
W Oplach Astra występują następujące jednostki napędowe:

Silniki benzynowe: 1.2i-16V (60KM), 1.2i-16V (75KM), 1.4i (60 KM), 1.4i (82 KM), 1.4i-16V (90 KM), 1.6i (71 KM), 1.6i (75 KM), 1.6i (84 KM), 1.6i (100 KM), 1.6i-16V (100/105 KM), 1.8i (90 KM), 1.6i-16V (100KM), 1.8i-16V (115 KM), 1.8i-16V (125KM), 2.0i (115KM), 2.0i-16V (136KM), 2.0i-16V (150KM)

Silniki dieslowskie: 1.3CDTI (70 KM) 1.7D (57KM), 1.7D (60KM), 1.7TD (68KM), 1.7DTI (75 KM), 1.7TD (82KM), 2.0DTL (82KM), 2.0DTH (101KM), 1.7CDTI (101KM), 1.9CDTI (120KM), 1.9CDTI (150KM)

Źródło: Wikipedia


Temat: Chevrolet Citation
 Chevrolet Citation



Chevrolet Citation - samochód kompaktowy produkowany przez amerykańską firmę Chevrolet należącą do koncernu General Motors w latach 1980-85. Citation (początkowo zakładano nazwę "Condor") oraz jego bliźniaki oparte na platformie X-body (Buick Skylark, Oldsmobile Omega oraz Pontiac Phoenix), był pierwszymi kompaktowymi samochodami z przednim napędem sprzedawanymi przez GM. Ze względu na rozmiar samochodów, GM zrezygnowało z silnika V8 na rzecz mniejszych, bardziej ekonomicznych jednostek V6 oraz R4. Samochody kompaktowe oparte na konstrukcji "X-body" były prawie 363 kg lżejsze niż ich poprzednicy (z tylnym napędem). Citation była Samochodem Roku 1980 pisma Motor Trend. Sprzedaż w roku 1980 osiągnęła tak wysoki poziom, że produkcja nie nadążała za zapotrzebowaniem rynku, skutkowało to w opóźnieniach w dostarczeniu samochodów do klientów; niektórzy musieli czekać nawet 9 miesięcy. Model Citation to również pierwszy Chevrolet z napędem na koła przednie.

Historia
Pierwsze plany rodziny pojazdów opartych o konstrukcję X-body powstały w kwietniu 1974 roku. Pierwsze prototypy powstały w lecie 1976, model Citation został zaprezentowany w kwietniu 1979 jako wczesny model 1980. Początkową cenę modelu Citation ustalono na 6,000 $. Dostępne były trzy wersje nadwoziowe: 2-drzwiowe coupe oraz dwa hatchbacki: dwu- i pięciodrzwiowe. Przedni napęd oraz nadwozie hatchback były rzeczą niespotykaną w amerykańskiej motoryzacji w owym czasie, General Motors było bardzo chwalone za mniejsze, bardziej ekonomiczne silniki oraz ciekawe nadwozia.

Spadek sprzedaży
Samochody na platformie X-body były obiektem rozpraw sądowych, zarzucano im to, że podczas gwałtownego hamowania kierowca tracił kontrolę nad pojazdem. Samochodom z tej rodziny wielokrotnie zmieniano nazwy, jednakże nie uratowało to modelu Citation od upadku reputacji, sprzedaż malała z roku na rok. Modele z lat 1984/85 nosiły nazwę Citation II aby przekonać klientów że sprzedaje się im nowy samochód który nie posiada usterek poprzednika. Wprowadzenie podobnych modeli Chryslera, (Dodge Aries i Plymouth Reliant) w 1981, również źle wpłynęło na sprzedaż Citation.

Dwudrzwiowe coupe nie cieszyło się powodzeniem ze względu na swoją nieciekawą stylistyką, po czym wstrzymano jego produkcję w 1981. Przywrócono ją jednak już w 1982.

Stylistyka i zmiany
Dla samochodów X-body, GM stworzyło nową linię silników. Silnik V6 o pojemności 2.8l wciąż stosowany jest w aktualnie produkowanych samochodach. Platforma X-body znalazła zastosowanie w nowych samochodach GM projektowanych w 1982, była również podstawą dla późniejszych platform L-body oraz N-body.

Zakończenie produkcji Citation nastąpiło w 1985, model ten nie dostał w tym momencie następcy, aż Chevrolet Beretta coupé oraz Chevrolet Corsica sedan oficjalnie zastąpiły Citation w 1988.

X-11
W 1979, GM pragnęło aby model Citation uczestniczył w klasie wyścigów SSB/SCCA, wymogiem tej klasy jest aby samochód biorący udział w rajdach był produkowany seryjnie.

Model Citation X-11 wyróżniał się czymś więcej niż pasami na nadwoziu, miał także sztywniejsze zawieszenie, modele z lat 1981-85 charakteryzowały się lepszymi osiągami, miały również sztywniejsze zawieszenie, charakterystyczne 14 calowe obręcze, opony P215/60 R14, i podrasowaną wersję silnika V6. Rocznik 1985 posiadał już silnik V6 z wielopunktowym wtryskiem paliwa.

Od roku 1981, pakiet karoserii od X-11 dostępny był w niezmiennej formie dla pozostałych wersji Citation aż do końca jego produkcji. Zawierał jednokolorowe malowanie, inne wloty na masce, spoiler na klapie bagażnika, czarne listwy przy wszystkich oknach, oraz charakterystyczne 14 calowe felgi.

Produkcja X11 w przeciągu lat:

1981 : 11,631
1982 : 3,864
1983 : 1,934
1984 : 1,458
1985 : 1,687

Źródło: Wikipedia


Temat: FSO Warszawa M-20
 W styczniu 1950 roku podpisano polsko-radziecką umowę licencyjną na produkcję samochodu GAZ-M20 Pobieda, w ramach której strona radziecka oferowała pomoc w projektowaniu, budowie, wyposażeniu oraz uruchomieniu seryjnej produkcji.



Licencje zakupiono w Zakładach samochodowych Gorki w ZSRR. Samochód Pobieda, produkowany od 1946 roku, był rozwinięciem przedwojennego samochodu GAZ-M1 (tzw. emki), produkowanego na licencji Forda Model B w latach 1935-1941. Styl nadwozia wzorowany było na współczesnych mu wozach amerykańskich produkowany w Detroit (USA) od 1948 roku. Pierwszy samochód,Warszawa M-20 zmontowany z części sprowadzonych z ZSRR zjechał z taśmy montażowej 6 listopada 1951 r. o godzinie 14.00.

W roku 1956 zaprezentowano pierwszy prototyp zmodernizowanej Warszawy, model ten nosił oznaczenie M-20U. Charakteryzował się całkowicie zmienioną przednią częścią nadwozia. Nowa była maska silnika, błotniki przednie i tylne, zderzaki, przednie lampy kierunkowskazów oraz atrapa chłodnicy z centralnie umieszczonym trzecim reflektorem. W tylnej części nadwozia pojawiły się zespolone lampy kierunkowskazów i świateł "Stop". Nieznacznie zmodernizowano silnik, który w prototypie M-20U osiągał moc 60KM jak i skrzynię biegów, która posiadała dodatkowy dwubiegowy nadbieg. Niestety model ten jak i rozwiązania techniczne zastosowane w nim nie wyszedł poza stadium prototypu.



Pierwszą wprowadzoną do produkcji zmodernizowaną Warszawą była "M20 model 57" z roku 1957. Niedługo po wprowadzeniu tego modelu zmieniono jego nazwę na Warszawa 200. Wraz z modernizacją pojazd uzyskał nowocześniejszą atrapę chłodnicy, listwy boczne, estetyczniejsze okrągłe przednie lampy kierunkowskazów. Pierwsze egzemplarze tego auta wyposażone były w charakterystyczną strzałę osadzoną na masce oraz panoramiczną giętą przednią szybę w miejsce dzielonej. Z tego rozwiązania jednak szybko zrezygnowano, gdyż nie zapewniało ono odpowiedniej widoczności. Modernizacji dokonano również w silniku zwiększając stopień sprężania. We wnętrzu pojawiło się nowe dwuramienne koło kierownicy.

Dane:

* Wymiary: długość 4665 mm, szerokość 1695 mm, wysokość 1640 mm, rozstaw osi 2700 mm.
* Rozstaw kół: przód 1364 mm, tył 1362 mm.
* Masa własna: 1460 kg, dopuszczalna masa całkowita 1960 kg.
* Ogumienie: 6.00 - 16".
* Nadwozie (typu "Garbus") samonośne z ramą pomocniczą pod silnikiem.
* Silnik:
o M-20 czterocylindrowy, rzędowy, dolnozaworowy ustawiony wzdłużnie nad osią przednią.
o Pojemność 2120 cm³, średnica cylindra 82 mm, skok tłoka 100 mm, stopień sprężania 6,2.
o Moc: 36,5 kW (50 KM) przy 3600 obr/min.
o Kadłub żeliwny z suchymi tulejami.
o Głowica żeliwna.
o Zapłon iskrowy.
o Kolejność zapłonu 1-2-4-3
* Instalacja elektryczna 12 V "plus" podłączony do masy.
* Przeniesienie napędu:
o Sprzęgło suche.
o Skrzynia 3 biegowa. Biegi 2 i 3 synchronizowane.
o Sztywny most napędowy, przełożenie 5,125.
* Zawieszenie:
o Przód – niezależne na dwóch wahaczach nierównej długości, sprężyny śrubowe, amortyzatory hydrauliczne ramieniowe dwustronnego działania.
o Tył – most napędowy sztywny, wsparty na dwóch wzdłużnych półeliptycznych resorach piórowych, amortyzatory hydrauliczne ramieniowe dwustronnego działania.
* Prędkość maksymalna: 105 km/h.
* Zużycie paliwa: teoretycznie 13,5 l/100 km. (realne tylko przy wyjątkowo ekonomicznej jeździe poza miastem), praktycznie znacznie większe. W mieście niejednokrotnie ok. 20 l./100 km. Samochód ten był najbardziej ekonomiczny przy małych prędkościach, ok. 50 km/h.

zbiornik paliwa-55l

Źródło: Wikipedia


Temat: Muscle cars
 Muscle car jest samochodem o wyjątkowo wysokich osiągach. Termin ten odnosi się głównie do amerykańskich, australijskich bądź południowoafrykańskich modeli z silnikami o dużej pojemności produkowanymi pomiędzy 1964 a 1973 dla samochodów amerykańskich i 1968 a 1976 dla samochodów australijskich.
W większości przypadków zwrot „muscle car” odnosi się do pojazdów średnich rozmiarów z tylnym napędem, dużym silnikiem (przeważnie, aczkolwiek nie zawsze V i specjalnym przygotowaniu w celu uzyskania maksymalnych osiągów. Traktuje się je jako osobną kategorię samochodów sportowych, odróżniającą się od małych i szybkich pojazdów przeznaczonych do ulicznych bądź torowych wyścigów. Pełnowymiarowe samochody o dużych osiągach są zazwyczaj wyłączane z tej kategorii jako że wywodzą się od zwartych sportowych coupe zapoczątkowanych przez Forda Mustanga. Innym czynnikiem definiującym klasycznego muscle car’a jest wiek i kraj pochodzenia. Klasyczny muscle car jest zazwyczaj, ale nie zawsze wyprodukowany w Australii bądź Stanach zjednoczonych pomiędzy 1964 a 1975.

Alternatywnym wyznacznikiem jest wskaźnik mocy do masy. Przykladowo muscle car jest samochodem, którego wskaźnik mocy do masy wynosi mniej niż 5,44 kg na jeden koń mechaniczny. Tego typu definicje są jednak bardzo nieprecyzyjne.

Skupianie się na osiągach pomiędzy głównymi amerykańskimi producentami samochodów po 2 wojnie światowej zostało na nowo zapalone przez serię samochodów Chrysler 300 w 1955. Mogą być one potraktowane jako potomkowie muscle cara, pomimo bycia bardziej luksusowymi, drogimi, ekskluzywnymi i większymi. Inni wytwórcy wkrótce zaoferowali wyższe osiągi w swoich modelach o standardowych rozmiarach.

Pomysł zamontowania silników o dużej mocy w powojennych samochodach średnich rozmiarów został zapoczątkowany w 1957 w samochodzie The American Motors (AMC). Rebel AMC zaprezentowało nowy silnik V8 o pojemności 327 cali sześciennych i mocy 255 koni mechanicznych z czterogadzielowym gaźnikiem (wtrysk paliwa był opcją) robiąc tym samym pierwszy amerykański, fabryczny hot rod z nadwoziem typu sedan. Rambler Rebel dostępny był z manualną bądź automatyczną skrzynię biegów i podwójnym systemem wydechowym. Reklamowano go jako najszybszy (od 0 do 96,6 km/h) czterodrzwiowy samochód w Stanach Zjednoczonych przejeżdżający dystans równy jednej czwartej mili w 17 sekund.

Popularność muscle cara wzrosła w latach 60. W tym czasie pojawił się także Pontiac Tempest. Od 1964 do 1965 dostępny był wraz z opcją GTO zawierającą silnik V8 o pojemności 6,5 litra i czterobiegową skrzynię biegów. W 1966 pakiet GTO nie był już tylko dodatkiem, ale stanowił osobny model.

Popularność tego typu samochodów gwałtownie spadła między innymi ze względu na kryzys paliwowy (silniki V8 są wyjątkowo nieekonomiczne). Mimo tego do dziś w pewnych kręgach samochody te są szalenie popularne. Rzadkie modele osiągają zawrotne ceny na aukcjach i są niezwykle poszukiwane.
źródło: wikipedia.pl




Temat: Lancia Delta
 Lancia Delta



Lancia Delta to włoski samochód o nadwoziu zaprojektowanym przez Giorgio Giugiaro. Premiera tego auta odbyła się w roku 1979. Pierwsze silniki montowane były od modelu Fiata Ritmo, miały one pojemności 1300 i 1500 cm3 i moc większą o około 7 kW (10KM). Uzyskano ją przez wprowadzenie dwugardzielowego gaźnika Weber, poprawienie układu ssącego i wylotowego, a w większym silniku wprowadzono tranzystorowy, bezstykowy zapłon. Po lewej stronie silnika znajduje się skrzynia przekładniowa. Oprócz układu napędowego inne elementy podwozia są własnymi konstrukcjami firmy Lancia. Układ hamulcowy ma dwa obwody działające na krzyż; przednie lewe koło połączone jest z tylnym prawym, drugi obwód działa na dwa pozostałe koła. Pompa hamulcowa wraz z serwem umieszczona jest za silnikiem.

Czas rozpędzania od 0 do 100 km/h wynosi 12,5 s. Wnętrze samochodu jest wygodne, tylne siedzenie jest dzielone, można niezależnie składać prawą lub lewą stronę. Po złożeniu obu tylnych siedzeń uzyskuje się 1000 litrów przestrzeni bagażowej, stały bagażnik ma zaledwie 260 dm3.

Lancia Delta została wybrana samochodem roku 1979 i tytuł ten nosiła przez cały rok 1980. Od roku 1983 produkowana była następna wersja nazwana Delta GT 1600. z silnikiem o pojemności 1585 cm3 z dwoma wałkami rozrządu w głowicy. W roku 1982 wprowadzono do produkcji model z napędem na obie osie i wyposażony w turbodoładowanie. W kolejnych latach poszerzano gamy silników.

Oprócz tego istniała również wersja HF Integrale, która była cywilną wersją rajdowej odmiany tego modelu. Posiadała ona silnik o mocy 215 KM, który rozpędzał Deltę do 100 km/h w ciągu 5,7 sec. i zapewniał prędkość maksymalną rzędu 220 km/h. Ta wersja najczęściej występowała w kolorze czerwonym zwanym rosso.

Dane techniczne Lanci Delty 1300 (1500)
Nadwozie samonośne, 5-drzwiowe, 5-miejscowe
Silnik 4-suwowy, 4-cylindrowy rzędowy, chłodzony cieczą umieszczony poprzecznie z przodu, napędza koła przednie
Pojemność skokowa - 1301 cm3 (1498 cm3)
Moc maksymalna – 57,5 kW (78 KM) (63 kW(85 KM)) przy 5800 obr/min
Stopień sprężania - 9,5:1 (9,1:1)
Skrzynia przekładniowa 5-biegowa całkowicie zsynchronizowana
Hamulce przednie tarczowe, tylne bębnowe
Ogumienie o wymiarach 165/70SR13
Długość/szerokość/wysokość – 389,5/162/138 cm
Rozstaw osi – 247,5 cm
Masa własna pojazdu - 935 kg (960 kg)
Prędkość maksymalna – 160 km/h (165 km/h)
Zuzycie paliwa - 7,9 l/100 km przy V=120 km/h (9,1 l/100 km przy V=120 km/h)

Wersje rajdowe
Rajdowe odmiany Lanci Delta były jednymi z bardziej udanych samochodów występujących w rajdach samochodowych. Kierowcy jeżdżący kolejnymi odmianami pojazdów wygrali w sumie 49 eliminacji Rajdowych Mistrzostw Świata (w sezonach 1985-1992), co pozwoliło Lanci sześciokrotnie pod rząd otrzymać mistrzostwo świata w kategorii producentów (1987-1992), a indywidualnym kierowcom zdobyć czterokrotnie tytuły mistrzowskie. W kolejnych sezonach konstrukcja pojazdu przechodziła modyfikacje, zmieniano również nazwy:

Źródło: Wikipedia


Temat: Nikola Tesla...
 ... używamy wielu jego wynalazków, nie wiedząc nawet jak był genialnym naukowcem.

Oto kilka informacji:


Nikola Tesla - serbski wynalazca, poeta i malarz, urodzony w małej miejscowości Lika w obecnej Chorwacji. Był autorem 112 patentów, głównie rozmaitych urządzeń elektrycznych, z których najsławniejsze to silnik prądu zmiennego, prądnica prądu zmiennego, autotransformator, dynamo rowerowe, bateria słoneczna, turbina talerzowa, transformator Tesli (cewka wysokonapięciowa) i świetlówka. Stworzył też podstawy teoretyczne konstrukcji radia i choć sam wynalazek radia przypisuje się komu innemu, dopiero zastosowanie jego teorii umożliwiło rzeczywisty rozwój radiofonii i telewizji na świecie. Nikola Tesla był m.in. twórcą pierwszych urządzeń zdalnie sterowanych drogą radiową.
Zmarł w biedzie, ale był jednym z najważniejszych ludzi, którzy kiedykolwiek żyli. To, co stworzył jest wielkie i wraz z upływem czasu staje się jeszcze większe.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Nikola_Tesla

http://www.zigzag.pl/jmte/Tesla.htm


[...] Kilka razy wcześniej w tym artykule wspominałem człowieka o nazwisku Nikola Tesla i stwierdziłem, że był to największy umysł, jaki kiedykolwiek żył. Urząd Patentowy USA posiada 1.200 patentów zarejestrowanych na imię Nikola’ia Tesla’i ocenia się, że mógłby opatentować on dodatkowe 1.000 z pamięci!

Ale, wracając do naszych samochodów elektrycznych - w 1931 roku, pod finansową egidą Pierce-Arrow i George’a Westinghouse’a, Pierce-Arrow rocznik 1931 został wybrany do testów na terenie fabryki w Buffalo, N.Y. Wymontowano z niego standardowy silnik spalinowy i w jego miejsce wstawiono silnik elektryczny o mocy 80 KM i 1800 obr./min., który podłączono do sprzęgła i skrzyni biegów. Silnik prądu stałego miał 40 cali długości i 30 cali średnicy a jego przewody zasilające zostawiono sterczące w powietrze – żadnego zewnętrznego źródła zasilania.

W umówionym czasie Nicola Tresla przyjechał z Nowego Yorku i dokonał oględzin samochodu Pierce-Arrow. Następnie poszedł do najbliższego sklepu radiowego i nabył garść (12) lamp elektronowych, przewodów i wybranych oporników. Skonstruowany obwód umieścił w pudełku o wymiarach 24 cale długości, 12 cale szerokości i 6 cale wysokości. Pudełko zostało umieszczone na przednim siedzeniu i jego przewody zostały podłączone do chłodzonego powietrzem , bezszczotkowego silnika. Dwa pręty o średnicy ¼ cala wystawały z pudełka na długość 3 cali.

Mr. Tesla usiadł na siedzeniu kierowcy, wepchnął pręty do pudełka i powiedział „teraz mamy moc”. Włączył bieg i pojechał! Ten pojazd napędzany silnikiem prądu zmiennego rozwijał prędkości do 90 mil/godz. I zachowywał się lepiej niż jakikolwiek samochód o napędzie spalinowym w tamtych czasach. Tesla spędził w tym samochodzie cały tydzień. Kilka gazet w Buffalo opisywało tę próbę. Pytany skąd pochodziła moc Tesla odpowiadał „Z otaczającego nas Eteru”. Kilka osób sugerowało, że Tesla zwariował i wszedł w zmowę ze złowrogimi siłami wszechświata. To rozwścieczyło Teslę, usnął swoją tajemniczą skrzynkę z pojazdu i wrócił do swojego laboratorium w New York City. Swój sekret zabrał do grobu!

Przypuszcza się, że Tesla był w stanie wykorzystać jakoś pole magnetyczne ziemi, które obejmuje naszą planetę. I w jakiś sposób otrzymywać potężne ilości energii przecinając te linie czy też każąc im mnożyć się między sobą. Dokładna natura tego urządzenia pozostaje tajemnicą ale w rzeczywistości działało ono zasilając 80 konny silnik Pierce-Arrow do prędkości rzędu 90 mil/godz. bez jakiegokolwiek ładowania.

Robi wrażenie. Wcale się nie dziwię, że część jego wynalzków utajniono, np. takie koncerny paliwowe po prostu by zbankrutowały



Temat: Mitsubishi Lancer Evolution
 Mitsubishi Lancer Evolution



Pierwsza generacja Mitsubishi Lancera pojawiła się na rynku w 1973 roku (w Europie w 1974). Firma ta, zachęcona sukcesami większego brata Lancera - Galanta VR-4 na trasach rajdowych, zdecydowała się na zupełnie nowe auto, z powodu chęci udziału w rajdach WRC (rok 1990).

Pierwszy, historyczny Lancer Evolution (EVO I) w nadwoziu CD9A pojawił się w 1992 roku. Był to samochód zaprojektowany jako baza dla wersji rajdowej i wyprodukowano jedynie 5000 egzemplarzy. Lancer Evolution otrzymał 2-litrowy turbodoładowany silnik o oznaczeniu 4G63, blizniaczy do monotowanego w modelach Galant i Eclipse. Poddano go jednak pewnym modyfikacjom - wał korbowy, tłoki oraz korbowody, różniły się od wcześniejszych wersji, podniesiony został stopień sprężania do 8,5:1 i zastosowano duży intercooler zamontowany w pasie przednim. Zaowocowało to wynikiem 250 koni mechanicznych przy 6000 obr./min. Zawieszenie przednie oparto na kolumnach MacPherson'a , zaś z tyłu zastosowano układ wielowahaczowy. Układ napędowy przeniesiono wprost z Galanta VR-4, pozostawiając wiskotyczne sprzęgło w środkowym i tylnym mechanizmem różnicowym o ograniczonym poślizgu.

Co znamienne, w tym samym roku inżynierowie Subaru postanowili również odświeżyć wizerunek swojej marki w rajdach samochodowych i debiut Lancera Evolution zbiegł się w czasie z premierą nowego Subaru Impreza. Tak rozpoczęła się wielka rywalizacja między tymi modelami, trwająca nieprzerwanie do dziś i ciągle nierozstrzygnięta.

Następna wersja Lancer Evolution II (EVO II) pojawiła się pod koniec 1993 roku. Wprowadzono niewielkie zmiany, skupiając się na poprawieniu doskonałych własności Evolution. Zmieniono nieco ustawienia zawieszenia, zastosowano większy rozmiar opon, zwiększając jednocześnie rozstaw kół i osi. Drobne zmiany w silniku, wraz z podniesieniem ciśnienia doładowania, spowodowały wzrost mocy do 256 KM

EVO III? Najlepiej sprzedający się egzemplarz w historii EVO! Zwiększone "skrzydło" z tyłu, nowa turbina (TD05H-16G-7), a kompresor zmieniono na lepszy - 68mm 16G6. I znów zmiana stopnia sprężenia - tym razem 9.0:1.

Evo "czwórka" to zwiększona waga o około 40kg (200 lbs), stopień sprężenia zwrócony do 8.8:1 i moc o wiele większa, bo aż 276 konna. Mitsubishi zainteresowało się wtedy już normalnym rynkiem, nie tylko tym rajdowym.

Evo V zostało wydłużone o 75mm - 35mm z tyłu, a 40mm z przodu. Auto otrzymało nowe, aluminiowe felgi o rozmiarze '17. Turbina została zwiększona do 10.5cm2. Cylindry zwiększono o 0.3mm, wciąż jednak trzymając się zasad klasy - silnik nie wyszedł poza 2000cm3. Oficjalnie moc się nie zmieniła, lecz powszechnie wiadomo, że lekko przekroczyła 280 koni. Bez względu na zmiany ciężar auta zwiększył się zaledwie o parę kilogramów.

W EVO VI został zmieniony lekko układ chłodzenia i powiększono intercooler. Mimo, że Mitsubishi nie mówiło o zmianie mocy, to jednak w silniku, jako pierwszym na świecie, zastosowano tytanowo - aluminiowe koło turbiny.

Rok 2001 - od pierwszego EVO mija lat jedenaście - zostaje wprowadzony EVO VII. Model ten bazował na nowej płycie podłogowej - Lancer Cedia, większej o jeden rozmiar od poprzedniej. Dodano układy sterownicze ACD i AYC, sterowane jednym chipem. Razem zapewniały mniejszą podsterowność auta. Znów zwiększono intercooler - tym razem o 20mm. Waga zwiększyła się o paręnaście kilo.

Przedostanie Evolution, numer VIII zostało wprowadzone w roku 2004. Moc Wciąż bez zmian - około 280 koni. Większych zmian nie było, jedynie kosmetyczne, które sprawiły, że ta generacja Lancera EVO jest uważana za najładniejszą.

W roku 2006 na rynku pojawiła się także kolejna wersja Mitsubishi Lancer Evolution oznaczona symbolem IX. w której to dodano zmienne fazy rozrządu - system MiVEC. W nowym modelu zastosowano mocniejszy silnik z systemem zmiennych faz rozrządu MIVEC, 6-biegową skrzynię biegów, opcjonalne zawieszenie Bilstein i aluminiowe obręcze BBS(w podstawowej wersji aluminiowe obręcze Enkei), obniżono masę pojazdu i ulepszono właściwości aerodynamiczne oraz system chłodzenia. Wprowadzono także zmiany stylistyczne nadwozia i wnętrza, które jest obszerniejsze i bardziej komfortowe także dzięki bogatszemu wyposażeniu. Poprawiono osiągi auta - Lancer Evolution IX z 280-konnym silnikiem rozpędza się do prędkości 100 km/h w 5,7 sekundy, a prędkość maksymalna tego pojazdu to 250 km/h (ograniczona elektronicznie). Na rynek zostały wprowadzone wersje PO1, P03(wersja P03 ma zawieszenie Bilstein i aluminiowe obręcze BBS. Istnieje podrasowana wersja Lancer Evolution IX MR, której autorami są firmy HKS oraz Ralliart.

Moc silnika Lancera Evolution IX waha się od 280 KM aż do 395 KM. Wszystkie wersje są dostępne z pełną gwarancją producenta.

Pod koniec 2007 roku pojawiła się nowa wersja oznaczona rzymską dziesiątką. Jest to jednocześnie 10 generacja modelu Lancer jak też na jej bazie 10 wersja Evo.

Źródło: Wikipedia


Temat: Volkswagen Corrado
 Volkswagen Corrado



Volkswagen Corrado jest 3-drzwiowym, coupe stworzonym przez Volkswagena, a produkowanym przez Karmanna w Osnabruck. Do budowy zastosowano płytę podłogowa z Passata B3 w tylnej części a przód był wspólny z Golfem i Jettą. Wiele części mechanicznych było wspólnych z innymi Volkswagenami. Corrado produkowano od 1988 do 1995 r. a łączna produkcja osiągnęła 97 521 pojazdów.

Początkowo Corrado miało być trzecia wersja Scirocco, lecz ze względu na o wiele wyższa masę i cenę, Volkswagen zdecydował się na zmianę nazwy. Pomimo dodatkowej wagi Corrado oferowało wyjątkowe właściwości jezdne, ustępowało jednak na tym polu swojemu poprzednikowi czyli Scirocco. Ponadto, znalazło się na prestiżowej liście "25 samochodów, którymi musisz pojeździć przed śmiercią" ogłoszonej przez brytyjski magazyn "Car". Samochód do dziś ma wielu fanów na całym świecie, którzy wciąż czerpią radość z jego nadzwyczajnych możliwości.

Debiut Volkswagena Corrado odbył się w 1988 r. i posiadał on początkowo dwa silniki o pojemności 1.8 litra: 16-zaworowy o mocy 139 KM (102 k W) jako model podstawowy (oznaczenie KR), oraz doładowany 8-zaworowy znany jako G60 (oznaczenie PG) i dostarczającym 160 KM (118 kW). Nazwa G60 wywodzi się od sprężarki mechanicznej typu G montowanej w tymże modelu, której przekrój przypomina literę "G".

W 1992 wprowadzono do produkcji dwie nowe wersje silnikowe. Pierwsza o pojemności 2.0 litra, 16V (oznaczenie 9A) o mocy 136 KM (100 kW) a druga pojemności 2.9 litra, 12V (oznaczenie VR6) o mocy 190 KM (140 kW). Wersja przeznaczona na rynek północnoamerykańskiej miała pojemność 2.8 litra i moc 174 KM (128 kW). Konstrukcja silnika VR6 była rewolucyjna w owym czasie, ze względu połączenie zalet silników widlastych oraz rzędowych i poprzez umiejscowienie cylindrów pod katem 15° w pojedynczej głowicy. Pozwoliło to na zmieszczenie silnika 6-cylindrowego w miejsce 4-cylindrowego.

W USA Corrado zadebiutowało w 1990 r., a wycofano je ze sprzedaży w 1994. W Europie produkcja zakończyła się limitowaną edycją "Storm" dostępną tylko w Wielkiej Brytanii. Kilka dyskretnych znaczków, grill w kolorze nadwozia, 15-calowe felgi BBS "Solitude" i standardowo montowane elementy dotychczas dostępne za dopłatą (podgrzewane fotele) to wszystko, co odróżniało model "Storm" od bazowego VR6. Wyprodukowano tylko 500 sztuk: 250 w kolorze Classic Green i 250 w kolorze Mystic Blue (dostępnym tylko w wersji "Storm"). W Niemczech występowała także wersja specjalna "Jet", wypuszczona w 1991 i produkowana do 1992. Wyposażona w silnik G60 wyróżniała się innym wnętrzem. We Włoszech można było kupić wersje "Estoril" wyposażona w koła "Estoril"

Wielu posiadaczy VW Corrado nieustannie modyfikuje swoje pojazdy. Spotkać można wiele doładowanych VR6, układów hamulcowych z współczesnych sportowych wersji Golfa, Audi lub Seata. Coraz częściej pojawiają się przekładki wszechobecnych silników 1.8T, czasem można spotkać nawet wersje z napędem na 4 koła,w polsce jak na razie,wiadomo jest o jednym takim egzemplarzu.Do budowy zastosowany został kompletny układ napędowy z vw golfa syncro,a napędza go około 250 konny turbodoładowany silnik benzynowy o pojemnosci 2000cm3 i 16 zaworach.

Źródło: Wikipedia


Temat: Porsche 924
 W latach siedemdziesiątych firma Volkswagen zapragnęła wejść na rynek samochodów sportowych nowym modelem, którego zaprojektowanie zleciła firmie Porsche. Prace nad nowym projektem, noszącym kodową nazwę EA 425, rozpoczęły się w roku 1972. Światowy kryzys paliwowy spowodował jednak nieoczekiwaną zmianę planów i koncern VW zrezygnował z jego produkcji. Porsche dysponując gotowym samochodem, przejęło projekt i zajęło się wytwarzaniem swojego auta. "Wielu ludzi chciałoby kupić Porsche, ale ich po prostu na to nie stać" - to myśl, którą kierowało się Porsche przed prezentacją nowego modelu, 924. Postanowiono więc powrócić do koncepcji modelu Porsche 356, który był skomponowany ze standardowych części, produkowanych na dużą skalę, dla zachowania niższej ceny. Zerwano wówczas z odwieczną zasadą, że Porsche musi mieć silnik z tyłu, w dodatku chłodzony powietrzem.



Przy projektowaniu 924 brano pod uwagę wiele koncepcji zastosowania napędu. Dla zachowania idealnego prowadzenia pojazdu, zrezygnowano z silnika za tylną osią. Przeszkodą było także czerpanie części z regałów magazynowych Volkswagena. Za nowoczesne rozwiązanie zaczęto wtedy uważać chłodzenie cieczą, silnik z przodu i przedni napęd. Nie skuszono się jednak na panujące wówczas (i do tej pory) trendy. Inżynierowie Porsche wiedzieli, że takie rozwiązanie nie może mieć miejsca w sportowym aucie. Korzystając z doświadczenia przy produkcji modelu Porsche 914, zrezygnowano również z centralnie ułożonego silnika, który był bardzo niewygodny w obsłudze i drastycznie ograniczał miejsce w kabinie. Ostatecznie przyjęto silnik z przodu, skrzynię biegów z tyłu. Taki układ, zwany trans-axle, dawał wyśmienite rezultaty.



Na efekty nie trzeba było długo czekać. Dziewięćset dwudziestka czwórka okazała się hitem rynkowym. Na tańsze Porsche, w porównaniu do innych produktów firmy, mogło pozwolić sobie znacznie więcej nabywców niż dotychczas. W ciągu 10 lat produkcji z taśm zakładów NSU w Neckarsulm zjechało około 120,000 sztuk (dla porównania - model Porsche 911 Turbo sprzedał się od początku produkcji do 2001 roku w około 15,000 egzemplarzy).

Od roku 1975 do 1985 Porsche 924 było proponowane klientom w kilku wersjach. Jako wyposażenie opcjonalne można je było wyposażyć w zdejmowany dach (wersja Targa), manualną pięciobiegową skrzynię biegów (później weszła do wyposażenia standardowego) lub trzybiegowy automat, większe piętnastocalowe felgi z oponami 205mm, klimatyzację, elektrycznie podnoszone szyby, spryskiwacze reflektorów i tylną wycieraczkę. Co ciekawe, w 924 nie ma wspomagania kierownicy. Obok podstawowej wersji silnikowej o pojemności 2.0 litra i mocy 125 KM, produkowane było także od 1978 roku Porsche 924 Turbo o mocy 170 KM (od 1985 - 177KM) z mocniejszymi hamulcami, lekko zmodyfikowanym zawieszeniem oraz charakterystycznymi wlotami powietrza na pasie przednim.

Źródło: Wikipedia


Temat: Trabant
 Trabant - samochód produkowany w latach 1957 - 1991 w fabryce VEB Sachsenring Automobilwerke w Zwickau (założonej w 1902 r. przez Augusta Horcha) w Niemieckiej Republice Demokratycznej.

Samochód Trabant był rozwinięciem i kolejną wersją taniego i małego samochodu osobowego P-70 Zwickau, produkowanego w tych zakładach od 1955 r. W tym właśnie samochodzie po raz pierwszy zastosowano karoserię z tworzywa sztucznego Duroplast (a poza tym inne rozwiązania techniczne, kontynuowane w następnych modelach: dwusuwowy małolitrażowy silnik, duże szyby, stosunkowo pojemne wnętrze, itp.). Kolejną wersją tego modelu był samochód P-50, który w 1958 r. nazwano trabantem (dla uczczenia wystrzelenia w ZSRR sputnika - niem. trabant). Po wersji P-50, w latach 1958-1989 produkowano jeszcze modele oznaczane jako P-600 i P-601. Model P-600 był jedynie rozwinięciem technicznym modelu P-50 (silnik o pojemności 600 cm³), natomiast wprowadzony w 1964 roku model 601 był bardziej przełomowy. Wprowadzony nową stylizację nadwozia (wzorowaną na samochodach produkowanych w USA), oraz później kolejne, ważne zmiany takie jak: Instalacja elektryczna o napięciu 12V, tylne zawieszenie oparte na sprężynach i poprzecznych wahaczach, Przekonstruowana pompa hamulcowa, elektroniczny zapłon bezobsługowy, nowej konstrukcji felgi, ogrzewana tylna szyba, światło przeciwmgłowe i wsteczne, zagłówki siedzeń przednich oraz bezwładnościowe pasy bezpieczeństwa. W latach 1989 - 1991 produkowano ostatnią wersję trabanta - model 1.1. Był on wyposażony w czterosuwowy silnik od Volkswagena Polo - stąd ich popularna nazwa Trampolo (lub Trapolo). W sumie wszystkich modeli Trabanta wyprodukowano w Zwickau w liczbie 3 051 485 samochodów.

Wykorzystanie tworzyw sztucznych do budowy nadwozia podwyższyło jego odporność na korozję. Okazało się także, że karoseria z duroplastu ma podwyższoną wytrzymałość na zgniatanie, co jest korzystne w codziennej eksploatacji samochodu. Zwiększenie odporności idzie w parze z bezpieczeństwem. Testy zderzeniowe przeprowadzone w latach dziewięćdziesiątych wykazały, że jego strefa zgniotu, przy prędkości 55 km/h w zderzeniu czołowym, wyniosła 32 cm, podczas gdy dla np. cinquecento jest ona prawie dwa razy większa; wynika z tego wbrew mniemaniu niektórych, że Trabant stanowił mniejsze zagrożenie w razie wypadku, niż inne auta tych rozmiarów. Należy również dodać, że w razie wypadku duroplast nie zapalał się, gdyż jego temperatura topnienia jest zbliżona do temperatury topnienia aluminium.

Trabanty produkowane po 1989 r. z czterocylindrowymi silnikami czterosuwowymi od Volkswagena Polo o pojemność 1043 cm³,o mocy 29 kW (39,5 KM), miały znacznie lepsze osiągi. Oprócz zwiększenia pojemności silnika, wprowadzono także inne zmiany – resory piórowe zamieniono na kolumny McPhersona, zbiornik paliwa został umieszczony pod bagażnikiem (w modelu 601 był umieszczony pod maską). Rozstaw śrub kół uległ też znacznym modyfikacjom (przystosowanie do standardu europejskiego). Przednie hamulce bębnowe zastąpiono tarczowymi. Wprowadzono też kilka zmian związanych ze stylistyką pojazdu – nowa deska rozdzielcza, inny kształt (teraz metalowej) maski przedniej , lamp tylnych w których zintegrowano światło przeciwmgielne i cofania , nowy "grill" oraz plastikowe zderzaki.

Źródlo: wikipedia.pl



coraz bardziej popularne staje sie tuningowanie trabantów jak tu np:





Temat: Brabus
 Brabus - przedsiębiorstwo tuningowe i producent pojazdów z Niemiec. Produkuje limuzyny eksportowane często do USA. Główna siedziba przedsiębiorstwa znajduje się w Bottrop w samym sercu Zagłębia Ruhry bezpośrednio obok autostrady A2 i mieści obok okazałych sal wystawowych również działy projektowania i produkcji.

Paleta przedsiębiorstwa BRABUS sięga od silników o podwyższonej mocy (często poprzez powiększenie pojemności skok.) poprzez elegancko stylizowane zestawy aerodynamiczne, wysoko jakościowe koła z lekkich stopów, komfortowe podwozia sportowe, bardziej miękkie zawieszenia podnoszące komfort jazdy, aż do ekskluzywnego wyposażenia wnętrz o najwyższej rzemieślniczej perfekcji wykonane z wysokiej jakości skóry i alcantry. Pojazdy stylizowane przez to przedsiębiorstwo sprzedawane są jako pojazdy marki Brabus. Niektóre z projektów stanowią stałą ofertę producenta i są oznaczane jako modele aut marki Brabus.

Brabus od samego początku zajmuje się tuningiem głównie aut spod znaku Mercedes-Benz. Do najsłynniejszych konstrukcji należą tuningowe wersje modeli C, E, S i SLK. Sławę fimie przynosi również jej odmiana samochodów Maybach 57 i Maybach 62, które w wersji Brabus noszą nazwy Maybach Brabus 57 SV12 oraz Maybach Brabus 62. Jednak najpopularniejszym modelem przedsiębiorstwa jest jak do tej pory model z roku 1996 - Brabus E V12 (W210) z silnikiem V12 o mocy 582KM. Był to wtedy najszybszy seryjny sedan i został zapisany w księdze Guinness'a. Legitymował się ograniczoną elektronicznie prędkością maksymalną wynoszącą 330km/h. Cena wynosiła ponad 450 000 tys DM. Jednym z nabywców tego auta był Michael Schumacher, który kupił dwie wersje tego modelu - model T (kombi) i sedana. Drugim znaczącym pojazdem był model M V12 zmodyfikowana terenówka na bazie modelu ML. Wyposażona w ten sam silnik V12 o mocy 582KM została uznana za najszybsze terenowe auta tamtych lat. Mogła osiągnąć prędkość ponad 250km/h. Oficjalnie najszybszym modelem Brabusa jest limuzyna na bazie E-klasy ze zmodernizowanym silnikiem V12 o mocy sięgającej 640KM. Rozwija prędkość 350,2km/h i figuruje jako najszybszy sedan po dziś dzień. W przedsiębiorstwie można zamówić praktycznie każde nadwozie i silnik, jak i wyposażenie (wnętrze wykonane z jedwabiu, nawigacja, GPS, multimedialne biuro przenośne, zestaw audio).

Największym konkurentem Brabusa jest inne niemieckie przedsiębiorstwo - AMG, obecnie należące w pełni do Mercedes-Benz.

Historia

Przedsiębiorstwo BRABUS została założona w 1977 roku przez Bodo Buschmanna. Latem 1999 roku zakończono ostatecznie proces rozbudowy budynku biurowo-produkcyjnego przedsiębiorstwa Brabus na łącznej powierzchni 112 000 m2 na terenie przedsiębiorstwa przy Brabus-Allee. W lecie 2002 przedsiębiorstwo Brabus założyło wraz z MCC Smart GmbH w ramach joint venture przedsiębiorstwo Smart-BRABUS GmbH z siedzibą w Bottrop, która nie tylko oferuje wyłączny program dostaw akcesoriów dla wszystkich modeli Smart, lecz także projektuje i produkuje czołowe modele wszystkich serii modeli MCC.
źródło: wikipedia.pl



Świetna firma tuningowa, lecz jak dla mnie nieco gorsza niż AMG. Mimo to projektuje świetne wozy najwyższej klasy



Temat: Citroën C4
 Citroën C4



Citroën C4 - auto klasy kompaktowej, następca modelu Citroëna Xsara, zaprezentowane podczas trwania salonu samochodowego w Paryżu w roku 2004.

Nadwozia i stylistyka

C4 oferowane jest w wersji trzydrzwiowej - coupe, pięciodrzwiowej - berline,oraz minivan- Citroën C4 Picasso, następca Citroёna Xsary Picasso. Poza Europą oraz od 2008 roku w Hiszpanii, Czechach, Węgrzech, Słowacji i Rumunii oferowana jest wersja sedan. Wnętrze wyróżnia się ekstrawaganckim designem. Kontrast informacji wyświetlanych na wskażnikach zmienia się stosownie do oświetlenia zewnętrznego, dzięki czemu wyświetlane informacje są doskonale czytelne. Auto standardowo jest wyposażone w tempomat oraz elektroniczny ogranicznik prędkości - obie funkcje w odróżnieniu od analogicznych, oferowanych u konkurentów, są cyfrowe, dzięki czemu można je zaprogramować bardzo precyzyjnie. Po raz pierwszy w samochodzie system obiegu powietrza został uzupełniony o dozownik zapachu. Citroen oferuje 9 różnych zapachów dedykowanych dla C4-ki. Nietypowym rozwiązaniem jest kierownica, w której ruchomy jest tylko wieniec - środek kierownicy pozostaje nieruchomy. Dzięki temu możliwe było zastosowanie prostokątnej poduszki powietrznej kierowcy, która lepiej chroni a jej skuteczność nie jest zależna od położenia kierownicy. Nieruchoma piasta zawiera przyciski sterujące oraz pokrętła - obsługują one dostęp do menu pojazdu, radio, tempomat, ogranicznik prędkości. W lepiej wyposażonych wersjach możliwe jest też sterowanie klimatyzacją i podświetleniem z poziomu kierownicy.

Na podstawie tego modelu Citroën zaprezentował nowe auto Citroën C4 WRC Evo1 w sezonie 2007.

W 2008 roku samochód przeszedł delikatny facelifting. Zmienił się nieco przedni zderzak, maska, atrapa chłodnicy, tylne światła(w wersji 3-drzwiowej). Dodatkowo pojawiły się nowe wzory tapicerek, kolory nadwozia i felgi.
C4 Limunyna
C4 Limunyna
C4 Coupé
C4 Coupé
C4 Coupé VTR
C4 Coupé VTR
C4 Picasso 7 osobowy
C4 Picasso 7 osobowy

Bezpieczeństwo

Kompaktowy Citroën otrzymał w teście Euro NCAP pięć gwiazdek, co jest najwyższym możliwym wynikiem. Wyposażenie w zakresie bezpieczeństwa obejmuje system sprawdzający, czy kierowca nie usypia oraz reflektory ksenonowe śledzące ruch pojazdu na zakręcie. C4 posiada również system, który ostrzega kierowcę przed przypadkową zmianą pasa ruchu podczas jazdy na autostradzie (FLIR), a komputer potrafi monitorować ciśnienie w oponach. Standardowo C4 wyposażony jest w kontrolki zapięcia pasów na wszystkich pięciu siedzeniach oraz sygnał dźwiękowy informujący kierowcę i pasażerów o nie zapięciu pasów.

Silniki

Citroën C4 może być wyposażony w jedną z pięciu jednostek benzynowych o pojemności od 1.4 do 2.0l i mocy od 90 do 180 KM lub jeden z trzech silników wysokoprężnych HDi o mocy od 92 do 138 KM. Większość z tych silników spełnia normę Euro 4, a w silnikach HDi można zamontować filtr cząsteczek stałych.

Dane techniczne



Źródło: Wikipedia


Temat: Chevrolet Beretta
 Chevrolet Beretta



Chevrolet Beretta - przednionapędowe coupe produkowane przez firmę Chevrolet należącą do koncernu General Motors w latach 1988-96. Montowane było Wilmington, Delaware oraz w Linden, New Jersey na równi z bliźniaczymi modelami opartymi na GM L platform, Chevrolet Corsica oraz z produkowanym na rynek kanadyjski Pontiac Tempest sedan. Projekt samochodu Beretta powstał w Chevrolet Exterior Studio 3, w tym samym miejscu co Chevrolet Camaro oraz Corvette, Beretta różniła się jednak od tych modeli.

Produkowano trzy wersje tego samochodu, Base/CL, GT, oraz lepiej wyposażoną GTU/Indy/GTZ/Z26. Kabriolet Beretta był pace car dla odbywających się w 1990 wyścigów Indianapolis 500. Chevrolet ogłosił chęć wdrożenie do produkcji kabrioletu w 1991, jednak wersja ta nigdy nie została zaprezentowana oficjalnie.

Inna, specjalna wersja GTU produkowana była w latach 1988-89. Wyposażone w alufelgi 16x7", sztywniejsze zawieszenie, spoilery, inne lusterka oraz ozdoby nadwozia. Wersja GTU dostępna była w kolorach czarnym, białym i czerwonym.

Wersja GTZ była natomiast odmianą sportową, o wysokich osiągach, była produkowana w latach 1990-1993. Początkowo montowano w niej silniki Oldsmobile o pojemności 2.3L, które rozwijały moc 180 KM (134 kW) i moment obrotowy równy 217 N&middot;m. Standardem była również pięciobiegowa, manualna skrzynia biegów Getrag oraz wzmacniane zawieszenie. Samochód rozpędza się do 100 km/h w 7.6 s oraz uzyskał jeden z najlepszych czasów slalomu spośród aut o przednim napędzie, pokonał nawet inny model Chevroleta, Camaro. Na początku 1991 wprowadzono silnik V6 o pojemności 3.1 L, był dostępny jako opcja dla wersji GTZ, dostępny był jednak jedynie z automatyczną trzystopniową skrzynią biegów co negatywnie wpłynęło na osiągi, samochód do 100 km/h rozpędza się w granicach 9 sekund.

W roku 1991 Beretta doczekała się znacznych zmian we wnętrzu, wliczając inny kokpit oraz centralny panel, dodano poduszki powietrzne dla pasażera z przodu.

W 1994, wersje GT oraz GTZ zostały zastąpione przez model Beretta Z26, który plasował się pomiędzy Cavalierem Z24 a Camaro Z28 w linii Chevroleta. Silnik 3.1 L V6 został przeprojektowany przez co uzyskano dodatkowe 20 koni mechanicznych, moc wynosiła już 160KM. Nowy motor 3100 V6 dostępny był jedynie z nową, czterobiegową, automatyczną skrzynią biegów.

General Motors został pozwany do sądu przez Fabbrica d'Armi Pietro Beretta za użycie nazwy Beretta. Sprawa została załatwiona poza sądem w 1989; GM zapłaciło 500,000 $ oraz przekazało część dochodów ze sprzedaży modelu Beretta GTU na akcje charytatywne firmy Beretta.

Sprzedaż Beretyy malała z roku na rok, rynek odwrócił się od dwudrzwiowych coupe, więc w 1996 Chevrolet zakończył produkcję modeli Beretta i Corsica. Corsica została jednak zastąpiona w 1997 modelem Chevrolet Malibu, Beretta nie doczekała się następcy. Nie podjęto się kontynuacji produkcji ponieważ nie samochód nie spełniał wymogów kanonu samochodów kompaktowych, co spowodowało również przerwanie produkcji kilku innych modeli GM (np. Oldsmobile Cutlass Ciera).

Modele:
1987-1996 CL/Base
1987-1993 GT
1988-1989 GTU
1990 Indy
1990-1993 GTZ
1994-1996 Z26

Źródło: Wikipedia


Temat: Richard Stallman, czy ktoś tego słuchał?

| Ale nie od nazwy kernela - bo kernela nikt oddzielnie nie nazywal ani
| go nie pisal - tylko od nazwy systemu.

| Jak ludzie dyskutowali o kernelach to utożsamiali system z kernelem.
| Tzn pisali "w Miniksie nie ma hyperthredingu" a nie "w kernelu Miniksa
| brakuje hyperthredingu".  

| Pisali tez, ze w Miniksie nie ma vsnprintf(3), a nie, ze w libcu Miniksa
| nie ma vsnprintf(3).  Nie znaczy to, ze utozsamiali system z libcem.
| Znaczy natomiast, ze traktowali system jako calosc.  Myslenie o kernelu
| jako odrebnej czesci to linuksizm.  

Nie w kręgach ludzi studiujących systemy operacyjne.  Oni byli świadomi,
że to kernel stanowi warstwę abstrakcji pomiędzy hardware i
oprogramowaniem.  


Mowimy o dwoch roznych rzeczach.  Tobie chodzi o odrebnosc funkcjonalna.
Owszem, istnieje.  Ja natomiast mowie o odrebnosci 'organizacyjnej'.
Nigdzie przed Linuksem nie rozwijano kernela odrebnie od reszty systemu;
nigdy nie traktowano go inaczej jak integralnego elementu.

Popatrz w ten sposob: funkcje silnika w samochodzie sa odrebne od reszty
podzespolow.  Rozne samochody maja rozne silniki.  Malo kto jednak
traktuje silnik jako 'odrebny element' - no i nikt nie nazywa samochodow
od nazwy silnika.


Można myśleć o systemie operacyjnym w kategoriach MacOS czy Windows.
Wtedy system operacyjny to wszystko to co dostajesz na płytce, na co
z kolei instalujesz aplikacje.


OSX to uniksowaty, tak samo jak Linux czy Solaris.  Windows ma wersje
'komponentowa', gdzie mozesz sobie wyklikac te elementy, ktorych
potrzebujesz, i wyrzucic reszte.


Podział jest czysto arbitralny, bo
znacząca część softu przychodzącego z systemem to zwykłe aplikacje.

Można myśleć o systemie operacyjnym tak jak chce tego między innymi
Stallman, czyli że jest to kernel + zestaw podstawowych narzędzi.  We
FreeBSD tak jest, ale też podział na to co jest częścią systemu a co
nie, jest w dużej części podziałem arbitralnym; zależy on przecież od
tego co uznasz za narzędzie podstawowe a co nie.  


Pod Linuksem tez ten podzial jest arbitralny.  Trudno uznac za czesc
systemu operacyjnego, nie wiem, kompilator.  _Utarlo sie_ natomiast
(pomijajac krotki okres, gdy producenci zrobili sie pazerni), ze
kompilator jak najbardziej jest integralna czescia kazdego zdrowego
uniksa.  


Można też uznać, że system operacyjny stanowi warstwę abstrakcji
pomiędzy software i hardware, czyli mamy podział pomiędzy kernel
mode i userlandem.  To nie jest podział czysto arbitralny.


Jest, nawet w uniksowatych - gdzie masz ta warstwe abstrakcji
w Xorg?

W innych systemach jest jeszcze gorzej - gdzie postawisz granice
miedzy kernelem a userlandem w z/OS?


Nano,
na ten przykład, nie jest częścią systemu operacyjnego nawet jeśli
jest instalowany w /bin.  Spójrz na definicję OS w Wiki.
http://en.wikipedia.org/wiki/Operating_system
Zadania sytemu operacyjnego (alokacja pamięci, networking,
filesystemy itp) to zadania spełniane przez kernel.


W _niektorych_ systemach.  We wszystkich popularnych (modulo wyjatki
typu filesystem przez FUSE), ale nie we wszystkich w ogole.

A takiej normalnej alokacji pamieci to nawet w uniksach kernel
nie robi.

[..]


| Solaris z userlandem GNU nie jest
| Solarisem dlatego, ze zostawiono kernel - jest nim dlatego, ze zmieniono
| tylko czesc userlandu.

A jak się zmieni cały to przestanie być Solarisem?  W którym dokładnie
momencie się to stanie?


Gdy przestana go tak nazywac/traktowac.




Temat: Mini Cooper - historia samochodu
 Jako, że od niedawna wręcz kocham ten samochód, pozwolę sobie trochę o nim podyskutować

Mini to mały samochód produkowany przez British Motor Corporation (BMC) i jej następców od 1959 aż do 2000 roku. Jest bez wątpienia najbardziej popularnym i najlepiej rozpoznawalnym samochodem produkcji brytyjskiej. W roku 2001 został zastąpiony przez Nowe MINI. Pierwotna wersja tego samochodu zyskała sobie miano kultowej i stała się ikoną lat 60. XX wieku, a jego przedni napęd pozwalający zaoszczędzić przestrzeń wpłynął na generację konstruktorów pojazdów. W prestiżowym międzynarodowym konkursie na "Samochód XX wieku" zajął 2. miejsce, ustępując tylko Fordowi T.

Charakterystyczne dwudrzwiowe nadwozie zostało zaprojektowane dla BMC przez Aleca Issigonisa. Pojazd był pierwotnie wytwarzane w fabrykach w Longbridge i Cowley w Wielkiej Brytanii, a później także w Hiszpanii (Authi), Australii, Belgii, Chile, Jugosławii, Portugalii, Republice Południowej Afryki, Urugwaju, Wenezueli i we Włoszech. Mini pierwszej generacji (Mk I), doczekał się trzech znaczących modernizacji na: Mini drugiej generacji (Mk II), Mini Clubman i Mini trzeciej generacji (Mk III). Ponadto produkowano go seryjnie w różnorodnych wersjach nadwoziowych, m.in. kombi, pickup, van czy też podobnej do terenówki rekreacyjnej wersji buggy nazywanej Mini Moke. Mini Cooper i Cooper S były sportowymi odmianami modelu, z sukcesami startowano na nich w wielu rajdach, trzykrotnie Mini wygrało Rajd Monte Carlo.

Producent British Motor Corporation oraz kolejni jej następcy (British Motor Holdings, British Leyland, Austin Rover, British Aerospace, BMW, MG Rover) oraz Innocenti i Authi

Premiera kwiecień 1959

Okres produkcji sierpień 1959 - październik 2000

Miejsce produkcji Longbridge (Wlk. Brytania)
Cowley (Wlk. Brytania)

Następca MINI Austin/Rover Metro

Segment A

Typy nadwozia
2-drzwiowy sedan
2-drzwiowe kombi
2-drzwiowy van
2-drzwiowy pickup

Silniki benzynowe, BMC serii A, 850–1275 cm³
Skrzynia biegów 4-stopniowa manualna
4-stopniowa automatyczna

Długość 3050 mm (sedan)[1]
3400 mm (kombi i wersje użytkowe)

Szerokość 1400 mm

Wysokość 1350 mm

Masa własna 617 - 686 kg

Rozstaw osi 2040 mm (sedan)
2140 mm (kombi i wersje użytkowe)



Kiedy w 2000 roku zakończyła się produkcja oryginalnego Mini, BMW (nowy właściciel marki) zapowiedziało produkcję jego następcy – nazywanego BMW MINI lub Nowe MINI. Jednakże marką, a zarazem nazwą nowego samochodu jest MINI (pisane wielkimi literami).

Wielu entuzjastów oryginalnego Mini odrzuca twierdzenie, iż nowy MINI jest naturalnym następcą klasyka z 1969 roku. Inni po prostu nienawidzą go. Jeszcze inni, stali się pierwszymi nabywcami nowego MINI. Jest wiele przyczyn, przez które nowy samochód postrzegany jest negatywnie. Jedną z nich, jest opinia, że produkcja klasycznego Mini mogła być kontynuowana jeszcze przez wiele lat, gdyby producent nie został zmuszony do ustąpienia miejsca dla nowego MINI. Nowy samochód jest większy od oryginalnego Mini. Jest 55 cm dłuższy, 30 cm szerszy i waży 1050 kg, czyli o około 400 kg więcej. To, w połączeniu z odejściem od spartańskiego minimalizmu oryginału jest powodem obiekcji wielu fanów tej marki. Inni czują się urażeni tym, że niemiecki koncern BMW przejął prawa do tak związanej z brytyjska motoryzacją marki. Jednakże, wielu użytkowników Mini wyraża odmienną opinię o nowym aucie, mówiąc, że jest on "pełnoprawnym" sukcesorem klasycznego pojazdu. Twierdzą oni przy tym, że jest on jedyną koncepcją, która pozwala kontynuować produkcję kultowego samochodu z zachowaniem współczesnych norm bezpieczeństwa i standardów produkcji. Wiele klubów miłośników Mini zabroniło wstępu MINI na swoje spotkania. Inni nie ustają w poszukiwaniu entuzjastów samochodów z obu obozów. Takie zjawisko nie dotyczy tylko społeczności użytkowników Mini. Jest typowe także dla innych samochodów w stylu retro nawiązujących do nieprodukowanych już klasyków (np. Volkswagen New Beetle).

3 kwietnia 2007 roku, po sześciu latach produkcji, z taśmy produkcyjnej fabryki w Oksfordzie zjechał milionowy egzemplarz MINI. Wytworzenie takiej liczby samochodów w przypadku klasycznego Mini trwało miesiąc krócej.





Temat: POSZUKIWANIE ŚWIĘTEGO GRALA
 Hej.

Jak juz pare osób pisało wcześniej, chce kupić Durango Magnum SLT najlepiej Plus z 1999r. i mam w związku z tym parę pytań:

Jakie są różnice w modelach z silnikami jak i w samym silniku po za ilością KM, w końcu jest to bynajmniej mała różnica 15KM a w spalaniu chyba znaczna, czy się mylę?

5.2 L (318 cu in) Magnum V8, 230 hp (172 kW)
5.9 L (360 cu in) Magnum V8, 245 hp (183 kW)

Informacje znalazłem na stronie:

http://en.wikipedia.org/wiki/Dodge_Durango

Jest tu wiele pożytecznych informacji, których nie można znaleść na stronie producenta. swoją drogą, ciekawe czemu producent ogulnie tak mało zamieszcza szczegułów, w końcu to sama chluba mieć w ofercie samochód z taką historią!

Gorąco polecam lekturę wszystkim forumowiczom

Z informacji zasłyszanych od paru właścicieli Durango zrozumiałem, że wersja 5.2L jest naj mniej awaryjna i najwięcej wytrzymuje... że 5.9 to rozwiercone 5.2.

Z ciekawostek nadmienię, widziałem jakis czas temu na allegro wersję limitowana z 1999r. dodge durango limited edition Shelby S.P.360 o mocy 360KM i charakterystycznym malowaniu na niebiesko z dwoma białymi pasami wzdłuż samochodu, to chyba jedyny egzemlarz w Polsce?

Kolejna sprawa to nie znajomość specyfikacji posiadanych samochodów lub celowe działanie osób sprzedających Durango przez internet, gdzie informują że ich pojazdy posiadają 5.9L i 360 lub 350KM (nie były to w w/w wersji) lub w przypadku 5.2 250 i 290KM. Z kąd te nieścisłości??

Chce kupić Durango, ale za nim to uczynie jak z każdym zakupem żeczy która będzie dla mnie stanowić wartość ponad gotówkową staram się dowiedzieć wszystkiego co tylko możliwe i boli mnie to że mimo dość dużej ilości tych samochodów w Polsce jest bardzo mało informacji o nim, tych małych i dużych szczegułów.
Nie chcę nikogo urazić, ale nawet na waszym forum, które swoją drogą dość długo juz istnieje nikt nie pokwapił się o "ogarnięcie" forumowiczów, którzy chyba w dużej mierze zapisali się na to forum że by tylko pochwalić się: mam samochód marki Dodge i należę do "Dodge Klub Polska" i jestem fajny! (tak na marginesie nazwa bardzo poważna i może przez to moim oczywiście zdaniem zobowiązująca).
Jeśli chodzi o "ogarnięcie" mam na myśli forumowiczów, którzy wyogule się nie udzielają lub mówiąc bezpośrednio - olewają forum.
W końcu to jakaś forma nazwijmy to organizacji zrzeszającej fanów, podkreślam fanów - czyli osób które wiedzą co gdzie, kiedy, jak i po co w samochodach marki Dodge piszczy i dzielą się tą wiedzą a nie są tylko po to że by być z metką Klubu.

Z góry przepraszam za może nadmiar szczerości, poruszenie tematów nie związanych z wątkiem.

Czekam na lawinę odpowiedzi od wszystkich "fanów"

Pozdrawiam

Devi



Temat: [18.10] Cały Wrocław podziwia bugatti veyron 16.4
 Jedno z najszybszych i najdroższych aut na świecie za ponad milion euro jeździ od kilku miesięcy po wrocławskich ulicach.

Ludzie filmują auto komórkami , pstrykają mu fotki , dyskutują na forach i spekulują, do kogo należy.

Ale prawdziwy właściciel nie chce się ujawnić. - Może po wyborach. Obecna sytuacja w kraju nie sprzyja epatowaniu bogactwem.

Każdy, kto zauważył to auto na ulicach Wrocławia, dzieli się swoimi przeżyciami. A to, że wyrwał z kopyta i tyle go było widać, a to że jego kierowca elegancko podziękował za zjechanie na prawy pas. Nawet polska Wikipedia odnotowała, że takie auto jest we Wrocławiu. Veyron na wrocławskich numerach stał się maskotką pasjonatów motoryzacji z Dolnego Śląska. Na każdym zlocie samochodowym pada pytanie: „Widziałeś już bugatti?”.

Ten samochód już w momencie premiery stał się legendą. Po raz pierwszy w seryjnie produkowanym aucie umieszczono silnik o mocy przekraczającej tysiąc koni mechanicznych, po raz pierwszy prędkość maksymalna przekroczyła magiczne 400 km/h, po raz pierwszy cena przekroczyła milion euro. W segmencie samochodów supersportowych bugatti veyron wyznacza nowe standardy. Przyspieszenie do 100 km/h trwa 2,5 sekundy, a do 200, 7 s., czyli tyle, ile czyta się na głos to zdanie.

Co o tym piszą internauci

Docelowo ma powstać tylko 300 egzemplarzy tego modelu. Jak powiedziała nam Isabelle Wabnitz z firmy Bugatti, samochód kosztuje obecnie 1,1 mln euro i na jego odbiór trzeba czekać 10 miesięcy. W prestiżowym zestawieniu magazynu "Forbes" najdroższych aut świata veyron znalazł się na pierwszym miejscu, wyprzedzając ferrari, lamborghini, rolls-royce'a i maybacha, który kosztuje ponaddwukrotnie mniej. Trzeba do tego doliczyć koszt paliwa - podczas jazdy z prędkością maksymalną 8-litrowy silnik W16 spala 100 litrów benzyny w 12 minut.

Gdybyśmy spotkali to cudo, powinniśmy mieć się na baczności. Bo gdybyśmy uszkodzili je na kwotę pow. 300 tys. euro (do takiej kwoty odpowiada ubezpieczyciel), to jego właściciel mógłby żądać od nas pokrycia strat przed sądem.

Czy istnieje auto lepsze niż bugatti veyron 16.4? Znawcy tematu odpowiadają bez namysłu: - Tylko bugatti w wersji Edition Pegaso o mocy 1200 KM. Istnieje tylko jeden jego egzemplarz, zarejestrowany w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.

Dane techniczne bugatti veyron 16.4:

przyspieszenie

* 0-100 km/h - 2,5 s.

* 0-200 km/h - 7,3 s.

* 0-300 km/h - 16,7 s.

maks. moment obrotowy - 1250 Nm

prędkość maks. (ograniczona elektronicznie) - 407 km/h

moc - 1001 KM

silnik - 8-litrowy z czterema turbosprężarkami

waga - 1888 kg

Źródło: Gazeta Wyborcza Wrocław

http://auto.gazeta.pl/auto/1,48316,4530093.html


Temat: Co to jest skuter.
 Najlepiej zajżeć tu:http://pl.wikipedia.org/wiki/Skuter Głównie chodziło aby pojazd był obudowany tak by możliwa była jazda np. w garniturze.

Skuter (ang. scooter) to lekki, obudowany motocykl, na niewielkich kołach i o ograniczonych osiągach, z silnikiem i zbiornikiem paliwa najczęściej umieszczonymi pod kanapą. Posiada stałe osłony nóg, obniżoną ramę ułatwiającą wsiadanie, a zamiast podnóżków podesty dające oparcie całej stopie. Najlżejsze, z silnikiem do 50 cm³, są zaliczane do motorowerów. Przy budowie skutera na pierwszym miejscu stawia się wygodę i praktyczność przed osiągami. Małe koła i niska prędkość maksymalna, sprawiają, że skutery są użyteczne w ruchu miejskim, a kompletnie nie sprawdzają się w terenie. Obecnie wśród skuterów można wyróżnić podgrupę maxi-skuterów które wyposażone są w duże silniki (do 800 ccm) i prawnie uznawane są za motocykle. Najwiekszymi producentami skuterów są obecnie: Piaggio, Peugeot, Aprilia, Yamaha, Suzuki, Honda, PGO, Kymco,a importerami w Polsce: Keeway, Zipp, i Kingway .

Pierwsze skutery powstały w latach dwudziestych np. DKW - Lomos z 1922 ale popularność zdobyły po II wojnie światowej dzięki Vespie oraz Lambretcie. W Polsce seryjnie był produkowany skuter Osa. W Polsce największą popularność uzyskały w ok. 1960 r., poprzez niewielkie zużycie paliwa, niską cenę i dużą mobilność w mieście są alternatywą dla samochodów. Każdy nowoczesny skuter wyposażony jest w automatyczne sprzęgło, automatyczną bezstopniową skrzynię biegów oraz prawie zawsze w bagażnik pod fotelem. Istnieją również liczne modyfikacje, pozwalające na znaczną poprawę osiągów. Szczególnie popularne jest to w grupie skuterów należących do motorowerów. Te małe pojazdy zyskują dzisiaj coraz więcej zwolenników. Aktualnie nowy skuter produkowany w Chinach można kupić już za 2 - 3 tysiące złotych. Jakość tych pojazdów jest skrajnie różna, jednak dzięki niskiej cenie sprzedają się w ogromnych ilościach. Największe skutery obecnie produkowane mają pojemności nawet 800 ccm i moc 75 KM co pozwala osiągać prędkości zbliżone do 200 kmh. Jednakże takie skutery kosztują do 40 tysiecy złotych i wymagają motocyklowego prawa jazdy.Są produkowane skutery o pojemności mniejszej niż 50 cm³ oraz z blokadą uniemożliwiającą rozwijanie prędkości powyżej 45km/h którymi można jeździć bez prawa jazdy wystarczy od 13 lat karta motorowerowa lub od 18 lat dowód osobisty. Oczywiście w obu tych wypadkach skuter musi być zarejestrowany i mieć aktualne ubezpieczenie!

Miłośnicy skuterów zakładają regionalne kluby, a także organizują zloty na które zjeżdża się często ponad 100 pojazdów z różnych zakątków Polski. Niektórzy skuterem o pojemności 50cm³ potrafią przejechać cały kraj!

Bardzo popularny w ostatnim czasie stał się tuning skuterów czyli zwiększanie ich mocy i osiągów oraz zmiana wyglądu, tak by skuter wyglądał okazalej i odróżniał się od innych. Powoduje to jednak w większości przypadków wykroczenie poza granice prawnie wyznaczone dla motorowerów jakimi najczęściej są te skutery, co zmienia ich klasyfikacje w swietle prawa i nie jest dozwolone bez zmiany w dokumentach z motoroweru na motocykl.

Częstym błędem jest utożsamianie skuterów z motorowerami. Skuter to specyficzna konstrukcja jednośladów, i mogą one zgodnie z prawem być rejestrowane zarówno jako motorowery jak i motocykle.



Temat: moto
 Historia Volkswagena Transportera cz.1 - T1
Pierwszy Bulik został wymyślony w 1947 roku przez Holendra Bena Pona, a zbudowana w ekspresowym tempie fabryka nie nadążała z jego produkcją.
Historia rozpoczyna się w 1947 roku. Holender Ben Pon senior, którego firma Pon´s Automobielhandel została pierwszym zagranicznym importerem samochodów marki Volkswagen po II Wojnie Światowej, spotkał się w Minden z przedstawicielami administracji brytyjskiej wolfsburskich zakładów aby rozmawiać o zakupie kilku Garbusów dla Holandii. (Po II Wojnie Światowej Niemcy zostały podzielone na strefy okupacyjne, a zakłady Volkswagena znalazły się w obszarze zarządzanym przez Brytyjczyków).
Podczas rozmowy Holender narysował w swoim notesie odręczny szkic samochodu dostawczego o rewolucyjnej koncepcji: silnik z tyłu, kierowca z przodu, a między nimi miejsce na 750 kg ładunku. Inspiracją dla Pona był, zbudowany do użytku wewnętrznego fabryki, osobliwy samochód skrzyniowy, który zauważył między ruinami hal w Wolfsburgu.
Pierwszy prototyp
Po pewnym czasie, jeszcze w 1948 roku, Heinirch Nordhoff, nowy członek zarządu w Wolfsburgu, zaakceptował ideę Pona i zlecił głównemu konstruktorowi Alfredowi Haesnerowi jej realizację. Niecały rok później powstała dokumentacja techniczna i w 1948 roku, zbudowano pierwsze prototypy. Przy pracach wykorzystano badania w tunelu aerodynamicznym. Cw pierwszych konstrukcji wynosiło ok. 0,7, ale zostało obniżone do niespotykanej w tamtych czasach wartości 0,44. Ponieważ płyta podłogowa Garbusa była zbyt słaba do transportu dużych ciężarów wzmocniono ją specjalną ramą. Prototyp Volkswagena Transportera przedstawiony został dziennikarzom 12 listopada 1949 roku w Wolfsburgu i został przyjęty z entuzjazmem.
Początek produkcji
8 marca 1950 roku w Wolfsburgu rozpoczęła się seryjna produkcja pojazdu oznaczonego Typ 2 Transporter (Typ 1 miał Garbus), a powszechnie znanego jako T1 albo „Bulli" od pierwszych liter nazwy „Bus Lieferwagen" (niem. dostawczy bus), a w Polsce Bulik.
Fabryka wyprodukowała swój pierwszy pojazd użytkowy w czterech wersjach: jako samochód dostawczy, pojazd specjalny, 8-osobowy mikrobus i jako sklep obwoźny. Samochód miał nośność 825 kg. Z pełnym obciążeniem osiągał maksymalną prędkość 75 km/h i zużywał 8-9 litrów paliwa na 100 km.
Osobowa Samba
W 1951 roku zaprezentowano model Samba – osobowy bus, który wkrótce podbił świat. Lakier w dwóch kolorach, odsuwany dach, dużo chromu i 21 okien były czymś dotychczas niespotykanym. Jak żaden inny pojazd, mikrobus ten stał się na wiele lat nieodłącznym towarzyszem globtroterów. W tym samym roku została zbudowana na bazie Transportera pierwsza karetka pogotowia.
Nowa fabryka powstaje zaledwie w 1 rok
Cztery lata po rozpoczęciu produkcji seryjnej, z taśmy produkcyjnej zjechał stutysięczny Transporter. Na tamte czasy byto to wielkie osiągnięcie. Wkrótce okazało się, że możliwości produkcyjne fabryki w Wolfsburgu są prawie całkowicie wykorzystane. Zapadła decyzja o budowie nowego zakładu zajmującego się wyłącznie montowaniem pojazdów użytkowych. Trwa wyścig: 235 gmin walczy o to, aby był on zlokalizowany na ich terenie. Decyzja zostaje podjęta 24 stycznia 1955 – fabryka powstanie w Hanowerze.
Układ fabryki był wyjątkowo nowoczesny: produkcja umieszczona była na pierwszej kondygnacji, na piętrze hali, a przepływ materiałów był przewidziany poniżej, na parterze. Zakład w Hanowerze był wtedy najnowocześniejszym, a może nawet najładniejszym zakładem produkującym samochody na świecie.
Zaledwie rok od podjęcia decyzji o budowie i w szóstą rocznicę rozpoczęcia produkcji, 8 marca 1956 roku, po niezwykle krótkim okresie budowy, z taśmy produkcyjnej nowego zakładu zjechał pierwszy Transporter. Początkowo w fabryce zatrudnionych było 4 954 pracowników, którzy montowali dziennie najpierw 250, a później 300 sztuk Transporterów. Popyt na Transportera przerósł najśmielsze oczekiwania. Zaledwie rok po rozpoczęciu produkcji fabryka okazała się za mała. Dzięki dobudowaniu hali nr 2 jej powierzchnia podwoiła się. Liczba pracowników zwiększyła się w początkowych latach o 70-80 procent.
Podwójna kabina i kierunkowskazy
W 1958 roku konstruktorzy Volkswagena przedstawili propozycję, bez której dziś nie sposób wyobrazić sobie samochodów dostawczych – podwójną kabinę. Rok później, w 1959 roku, Transporter otrzymał w pełni zsynchronizowaną przekładnię, co nie było wcale takie oczywiste w czasach dwukrotnego naciskania sprzęgła przy zmianie biegów.
W 1960 roku wprowadzono migające kierunkowskazy. Zastąpiły one stosowane wcześniej strzałki sygnalizujące zamiar wykonania skrętu.
2 października 1962 roku w fabryce VW w Hanowerze z taśmy montażowej zjechał milionowy samochód. Była to Samba – bus, który wraz z Transporterem już dawno podbił rynek. Transporter był w dalszym ciągu udoskonalany pod względem technicznym. Nowy silnik o pojemności 1,5 litra osiągał moc 42 KM, a w miejsce drzwi skrzydłowych pojawiły się drzwi rozsuwane, pierwsze tego typu rozwiązanie w samochodach tej klasy.

Oprac. (rb), źródło: Volkswagen i Wikipedia
autocentrum.pl
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • nflblog.pev.pl


    • Strona 2 z 3 • Znaleziono 94 rezultatów • 1, 2, 3